رادمهر کشانی در گفت و گو با خبرنگار هنرآنلاین در مورد برگزاری جشنواره های موضوعی و تاثیرات آن بیان کرد: با برگزاری جشنواره به دلیل مضراتی که دارد مخالف هستم. متاسفانه همیشه در کشور معیار و سنجش جشنواره ها بوده است و این اتفاق به شکل نادرستی می افتد. جشنوارها بدون تعهد به هنر و ارزش های هنری که در پرورش خلاقیت و آگاهی رسانی به مردم است.برگزار می شوند.
وی افزود: متن هایی که باب سلیقه چند تن از دوستان بازخوان و داوران هستند انتخاب می شوند و این مسئله با معنای هنر که در خلاقیت و شعور اجتماعی است در منافات است؛ آثاری برگزیده می شوند که طبق سلیقه چند نفر است و این سلیقه بر روی گروه های دیگر تاثیرگزار خواهد بود و تبدیل به معیاری برای سالهای آینده می شود. جشنواره های موضوعی از جشنواره های آزاد مخرب تر است.
این کارگردان ادامه داد: در جشنوارها سنجش متن کارگردان نیست؛ یعنی کارگردان تاثیر ندارد. کار اولی ها در جشنواره بیشتر حضور پیدا می کنند. این مسئله باعث می کیفیت کار پائین بیاید. کسانی وارد می شوند که بدون هیچ پشتوانه اجرایی هستند.
وی بیان کرد: مسئله بعد نوع کارگردانی است، که به واسطه جشنوارها شناخته شده است. یعنی ما تئاترهای جشنواره ای و کارگردانی جشنواره ای داریم؛ در جشنوارها به کارگردانانی جایزه می دهند که بیش از اندازه از حرکت استفاده می کنند. در صورتی که نوع طراحی و میزانسن باید بر اساس انتقال مفاهیم نمایشنامه باشد.
وی تصریح کرد: قانون اجراهای عمومی برای پذیرفته شدن در جشنواره وجود دارد، اما اجراهای عمومی صوری هستند. من با همایش موافق هستم. تصور می کنم که همایش باعث می شود، تئاترها در حین برگزاری همایش می توانند اجرای عمومی داشته باشند و این اجرا ی عموم ارتباط مستقیم با تماشاچی است. مخاطبان جشنواره ها تنها خود تئاتری ها هستند. بنابراین با برگزاری جشنواره یه بودجه کلانی را هدر می دهیم و شاهد اتفاق مثبتی نیستیم. معیار و سنجشی برای جشنواره وجود ندارد تئاتری که در جهت آگاهی رسانی باشد ارزش دارد.
کشانی ادامه داد: به طور مثال مسئله ای که ما کم داریم و می تواند موثر باشد برگزاری همایش آثار کلاسیک است. هیچ جشنواره و همایش در این زمینه نداریم. در اساسنامه ها مطرح کرده اند آثار خارجی پذیرفته نمی شود تا به این وسیله توجه به سمت متن های ایرانی برود؛ این امر نه تنها باعث رواج نمی شود بلکه سطح کیفی آثار را پائین می آورد زیرا رقابتی وجود ندارد. همه به نمایش نامه نویس های انگشت شمار شهر خودشان اکتفا می کنند. این سبب پررش نویسنده نمی شود. نویسنده ها هم درجا می زنند چون رقابت خارجی ندارند.
وی در پایان درمورد تئاتر استانی بیان کرد: جهت دهی بومی در جشنواره تئاتر استانی یکی از معضلات ما است. نکته دیگری که در این میان باید به آن توجه داشت مصلحت اندیشی داوران در این جشنواره است. این افراد به شرایط کار توجه می کنند اینکه اثری که به روی صحنه می رود و قرار است به جشنواره فرستاده شود دکور یا بازیگر زیاد نداشته باشد. با این رویکرد عملا محدودیت به وجود می آوریم. فضا را از کارگردان خوش ذوقی که برای اثرش دکور طراحی می کند می گیریم و خلاقیت را در برخورد ساده و دانش آموزی با آثار می بینیم، رئالیسم چند سالی است که در جشنواره ها از بین رفته است؛ مقوایی را برمی داریم روش می نویسیم تلوزیون و داوران با نگاه جشنواره ای شان آن را خلاقیت ارزیابی می کنند؛ در صورتیکه آن عدم آگاهی کارگردان از تئاتر رئالیسم است؛ و سال آینده بقیه گروه ها از این روش الگو برداری می کنند و این روند ادامه پیدا می کند.
انتهای پیام/