رضا رینه‌ای؛ خوشنویس نوگرای ایرانی در گفت‌وگو با خبرنگار هنرآنلاین، درباره فعالیتهای اخیر خود در حوزه خوشنویسی و نقاشیخط گفت: آخرین نمایشگاه من در سال 91 برگزار شد و در این فاصله به دلیل تدریس و داوری جشنوارههای مختلف و همچنین تحقیق و بررسی برای مجموعه آثار جدیدم نمایشگاهی برگزار نکردم. به این دلیل که من اعتقاد دارم ادامه روند پیشرفت یک هنرمند به تحقیق و پژوهش بستگی دارد وگرنه بدون این عامل هنرمند به زودی در ورطه تکرار خواهد افتاد. در برگزاری نمایشگاه نیز چنین حالتی درست نیز زیرا نمایشگاه درواقع یک اتفاق تازه است.
وی افزود: برای من داشتن یک مسیر درست در خلق آثار بسیار مهم است و باید حتما بین دو نمایشگاهم فاصلهای یک سال و نیمه وجود داشته باشد. به همین دلیل نمایشگاه بعدی من یا پاییز و زمستان 92 و در صورت وجود مشکل، اردیبهشت 93 خواهد شد.
این هنرمند خوشنویس درباره رویکرد آثار تازه خود نیز توضیح داد: این آثار نسبت به مجموعه قبلی انتزاعی‌تر است، البته همچنان در این آثار نیز از نگاره‌های ایرانی استفاده کرده‌ام اما همچون گذشته جزییات و نقاشی را در این آثار نشان ندادم و سعی کردم رویکردی گرافیکی‌تر داشته باشم.
رینه‌ای درباره این آثار همچنین گفت: تلاش کردم این آثار از نظر فرم کمی به پردههای سقاخانهای شباهت داشته باشد و داستانی را بیان کند به همین دلیل نیاز داشتم که آثار وسعت بیشتری داشته باشد تا آزادی عمل بیشتری داشته باشم و اندازههای 5/1 در 5/1 و 5/1 در 2 را برای این تابلوها درنظر گرفتم. اندازه‌بزرگ آثار همچنین موجب شده است که حداکثر 20 اثر را برای این نمایشگاه درنظر بگیرم.
وی در پاسخ به این سوال که در این مجموعه به کدام یک از دورههای هنری ایران زمین نظر داشته است نیز اظهار کرد: نگاره‌های و طیف‌های فرمی موجود در این آثار بیشتر از مکتب شیراز هستند و به خصوص از کمپوزیسیونهای کتاب‌آرایی این دوران بسیار استفاده کرده‌ام. هرچند دخل و تصرف من در این عناصر به حدی است که تنها کسانی که به صورت حرفهای با این آثار آشنایی دارند ردی از مکاتب نگارگری و هنری ایران را در تابلوهای من ببینند.
این هنرمند با بیان اینکه تلاش میکنم از دیدگاههای جهانی دور نباشم افزود: به نظر من آثار نقاشیخط باید هم رنگ و بوی ایرانی داشته باشد و هم دیدگاه جهانی آن چنان گسترده باشد که مخاطبان بسیاری را به خود جذب کند. رینه‌ای همچنین درباره جایگاه خوشنویسی در آثار خود نیز توضیح داد: عنصر خوشنویسی کماکان پایگاه اصلی آثار من است و با آنکه گرافیک و نگارگری نیز کار کرده‌ام علاقه دارم که بیشتر به عنوان یک خوشنویس شناخته شوم. اما با این حال مایلم در آثارم کارکردهای خوشنویسی در در بخش‌هایی که متعلق به تصویر است بیشتر حضور داشته باشد تا فعالان این حوزه بدانند که نقاشیخط تنها همین چیزهایی که دیده میشود نیست.
وی ادامه داد: خوشنویسی باید آن قدر گسترش پیدا کند که هنرمندان بتوانند در حوزه اقتصاد هنر پاسخی از آن دریافت کنند. هرچند متاسفانه کسانی که در حوزه نقاشیخط کار میکنند به سرعت دچار تکرار می‌شوند؛ شاید دلیل این امر این باشد که بسیاری از هنرمندان ما بیشتر از آنکه به تاریخ بزرگ این سرزمین دل بدهند چشم به حراجی‌های داخلی و خارجی دارند و با سلیقه آنان رنگ و بوی آثار خود را تغییر میدهند و در نهایت اثر انگشت شخصی آنان در دل بازارها پوشیده مانده است.
این خوشنویس و هنرمند حوطه نقاشیخط با بیان اینکه خوشنویسی عنصری مشخص و نشانه‌دار در آثار من است اظهار کرد: حرکت خوشنویسی در شکل سیاهمشق که به شکل کتیبه در آثار من حضور دارد در واقع امضای من است و همواره تلاش میکنم این نشانه‌دار بودن را در آثار خود حفظ کنم.
انتهای پیام/ 65/32