سرویس تئاتر هنرآنلاین، در فرهنگ ایرانی و طبعا در کرمان مراسم سال نو از همان شب یلدا که تولد خورشید است آغاز می‌شود. چهلم خورشید روز جشن سده است و این آمیختگی آب و آتش را دز جهارشنبه سوری و سیزده نوروز هم داریم. به طور معمول مردم پنجاه روز آخر سال را به تهیه لباس نو و تدارک نوروز می‌پردازند و لباس عید می‌دوزند یا می‌خرند و شیرینی می‌پزند.

سده، پرفورمنسی آیینی است و مشارکت تماشاگر، زمان، مکان، خوراکو سایر ویژگی‌های پرفورمنس را دارد. در گذشته این جشن در همه جای کشور برگزار می‌شد و تنها نمایش باستانی است که هنوز به شکل بزرگ و گسترده در شهر کرمان برگزار می‌شود. در روستاها آتش را در کنار آب می‌افروزند که از یخبندان چشمه‌ها و گیاهان جلوگیری کند، این جشن با آیین جشن خوانی که نوعی نقالی است همراه است. چهارشنبه سوری هم آیین های خودش را داشته و دارد از جمله پرت کردن کوزه که شعر "غم برو شادی بیا، محنت برو، روزی بیا" را می‌خواندند و کوزه را دور حیاط می‌گرداندند و از پشت بام می‌انداختند.

آتش افروزی بر سر چهار کوچه هم بخشی نمایشی داشت که در آن گفت گویی بین ساکنان و کسی که آتش می‍‌‌برد و تندرستی می‌آورد صورت می‌گرفت.

در مورد مبارزه سال نو و کهنه هم همانند سایر نقاط کشور نمایش‌هایی وجود داشته که در آنها معمولا پیر و جوانی بر سر عشق دختری مبارزه می‌کنندو البته همیشه جوان(سال نو) پیروز می‌شود.