به گزارش هنرآنلاین غلامعلی طاهری که دبیری اولین دوره این جشنواره را نیز بر عهده داشته، در ارزیابی خود از روند جشنواره فجر گفت: با توجه به تمامی زحماتی که طی پنج دوره گذشته کشیده شده است، اما در اهدافی که برای برپایی جشنواره تجسمی فجر طرح‌ریزی شد بود، تاکنون به اهداف کمی رسیده ایم.
وی ادامه داد: پنج سال پیش انتظار سی ساله هنرمندان تجسمی کشور با برپایی جشنواره تجسمی فجر به پایان رسید و این رویداد هنری که جای آن در هنر کشور خالی بود، برگزار شد. از ابتدا اهداف والایی را برای جشنواره ترسیم کردیم و همچنان آنها را دنبال می‌کنیم؛ زیرا نیاز و کمبود یک رویداد سالیانه جامع از هنرهای تجسمی در کشور احساس می‌شود. اما باید معترف بود تاکنون به درصد کمی از اهداف تعیین شده جشنواره رسیده ایم. زیرا هنوز کمیت به جای کیفیت بر جشنواره حاکمیت دارد و به نوعی اولویت همچنان کمیت است.
طاهری درباره کمبودهای جشنواره تجسمی فجر گفت: به طور کلی جنبه‌های اجرایی بر جنبه‌های علمی جشنواره اولویت یافته و زمینه‌های علمی جشنواره که باید گام به گام پیشرفت می‌کرد به دلیل مشکلات اجرایی معطوف به این بخش شده است. در حالی که باید به بخش محتوایی و جنبه‌های هنری جشنواره بیش از پیش اهمیت داد و روی آن سرمایه گذاری صورت گیرد.
وی درباره ایجاد فرصت برای رشد جشنواره تجسمی فجر پیشنهاد کرد: اول باید زمینه مشارکت گسترده هنرمندان را در جشنواره فراهم کنیم و مدنظر داشته باشیم که مشارکت هنرمندان حرفه‌ای چه اعتباری به جشنواره فجر خواهد داد. دوم اینکه زمینه‌های انگیزشی برای جذب هنرمندان، نیازمند نگاه آزاد به هنر است یعنی برگزاری موضوعی به جشنواره از مشارکت همه جانبه هنرمندان می‌کاهد. سوم زمینه‌ای فراهم کنیم که آثار برگزیده که از بدنه جشنواره بدست می‌آیند و به عنوان هنر معاصر کشور برگزیده می‌شوند، کاندیدای حضور در جشنواره‌ها و بی ینال‌های بین‌المللی باشند. چهارم زمینه‌ای فراهم شود تا این تابو شکسته شود که هنرمندان حرفه‌ای نیز خود را در معرض قضاوت قرار دهند و خودشان را محک بزنند. زیرا در میان هنرمندان همواره این موضوع مطرح است که بسیاری از هنرمندان ما به روز نیستند و سالهاست بر برخی از آموخته‌های خود ایستاده‌اند و بعضا شاهد هستیم که دانشجویان می‌پرسند که چرا برخی از استادان آثار سی سال پیش‌شان با امروزشان هیچ فرقی نمی‌کند.
این هنرمند نقاش در پایان گفت: راهکارهای دیگری نیز وجود دارد که می تواند باعث کیفیت گرایی شود، یکی از آنها در اهدای نشان عالی هنر است. ما باید شرایطی فراهم کنیم که این نشان نه تنها به هنرمندان پیشکسوت نسل اول داده شود، بلکه باید نوعی رقابت برای هنرمندان حرفه‌ای و با سابقه فراهم کنیم تا برای کسب این نشان به عنوان عالی‌ترین مقام هنری کشور در حوزه هنرهای تجسمی به رقابت بپردازند. این مساله با اعتبار بخشیدن به این نشان میسر خواهد بود که باید برای این اعتبار بخشی شرایط و زمینه فراهم کرد. دیگری نوع جوایزی است که باید ایجاد انگیزه کند، زیرا جوایز باید در شان هنر باشد نه اینکه کاری کنیم که هنرمندان جوان و دانشجو فقط به دریافت آن رغبت داشته باشند. یکی دیگر از راهکارها؛ ایجاد زمینه‌های تبلیغاتی برای هنر است. زیرا هنرهای تجسمی در هیاهوی جشنواره‌های فیلم و موسیقی گم می‌شود و باید با برپایی سمینارها و برنامه‌های تلویزیونی شرایط عمومی جشنواره را قوت بخشید. از سوی دیگر شرایط علمی جشنواره را بالا برد. می توان زمینه‌ای ایجاد کرد تا آثار برگزیده در جشنواره فجر در دانشگاه‌ها بررسی شود تا ویژگی آنها برای انتخاب مورد ارزیابی و معرفی به هنرمندان جوان و دانشجو قرار بگیرد. اگر این اعتبار بخشی به جشنواره افزوده شود و هنرمند از اعتبار و جایگاه آن مطمئن شود، آن وقت مشارکت حداکثری را خواهیم داشت و در راه درست برپایی این رویداد گام برخواهیم داشت.
انتهای پیام/31