به گزارش خبرنگار تئاتر هنرآنلاین، نمایشنامه‌خوانی رویکرد جدیدی در تئاتر جهان و به تبع آن ایران است . درحال حاضر دوره های مختلف نمایشنامه خوانی و جشنواره های مختلف اقدام به معرفی و برپائی این رویداد هنری می‌کنند حال باید دید تا چه مقدار برای هنرمندان تئاتری تاثیرگذار است.
محمد امیریاراحمدی در گفتگو با هنرآنلاین گفت: آنچه که ما مدتها است به عنوان نمایشنامه خوانی شاهد آن هستیم ناشی از توسعه نیافتگی تئاتر و کمبود امکانات اجرایی است و اغلب این نمایش نامه خوانیها بیش از آنکه معرف یک متن نمایشی باشند نشانگر تلاش کسانی است که با حداقل بودجه و امکانات می خواهند حضور خود را در فضای تئاتر کشور حفظ کنند.
امیریار احمدی با بیان اینکه نمایشنامه‌خوانی باید سه هدف اساسی را دنبال کند افزود: خواندن نمایشنامه با هدف آموزش، نقد اثر در مرحله پیش تولید و بازاریابی انجام می شود که متاسفانه چنین رویکردی در اغلب نمایشنامه خوانی های ما دیده نمی شود. در بخش آموزش هدف از خواندن نمایشنامه بررسی ارزشهای فنی و شناساندن ظرفیت‌های هنری اثراست که چنین جلساتی معمولا در محیط های آکادمیک و برای دانشجویان و کار آموزان تئاتر برگزار میشود.
رییس کانون نمایشنامه‌نویسان خانه تئاتر ادامه داد: رویکرد دیگر نمایشنامه خوانی نقد همه جانبه نمایشنامه توسط منتقدین قبل از اجرا است. این نوع از نمایشنامه خوانی که بعضا تو سط گروه اجرا کننده و با حضور یک یا چند منتقد انجام میشود روشی برای آسیب‌شناسی متن در مرحله پیش تولید است که معمولا هم به اصلاح و یا بازنویسی متن منجر میشود.
امیریاراحمدی با بیان اینکه جنبه اقتصادی نیز در نمایشنامه‌خوانی در نظر گرفته میشود بیان کرد: نوع دیگر نمایشنامه خوانی با هدف بازاریابی برای نمایشنامه است که جنبه اقتصادی دارد. این شکل از نمایشنامه خوانی با دعوت از کارگردانها وسرمایه‌گذاران و نمایندگان کمپانی‌های تولید تئاتر برگزار می شود و هدف دست یافتن به قراردادی میان نمایشنامه نویس و تولید کننده است.
وی عنوان کرد: متاسفانه به دلایل بسیاری این رویکردها در نمایشنامه خوانیها دنبال نمیشود و حتی اگر جلسه نقد و بررسی هم برگزار شود هدفمند نیست.
این کارگردان و نمایشنامهنویس در پاسخ به این پرسش که نمایشنامه‌خوانی و یا چاپ نمایشنامه می‌تواند عاملی برای معرفی نمایشنامه به مخاطب عام باشد بیان کرد: نمایشنامه برای مخاطب عام نگارش نمیشود، بلکه برای اجرا نوشته میشود. در واقع چاپ نمایشنامه برای دسترسی گروه اجرایی، دانشجویان، منتقدین حرفهای و کمپانی‌های تولید تئاتر به متن است و در هیچ جای دنیا نمایشنامه برای مخاطب عام نمایشنامه خوانی و یا منتشر نمیشود. نمایشنامه از طریق اجرا به جامعه معرفی میشود و اگر نمایشنامه نویسی از اعتبار و شهرت در جامعه برخوردار می شود یقینا به دلیل اجرای موفق آثار است.
امیریاراحمدی تصریح کرد: گرچه نمایشنامه خوانیهای ما هنوز سامان یافته و هدفمند نیستند اما باید تلاش شود که در مسیر درست قرار گیرد و از آن بعنوان روشی برای حضور حداقلی جوانان عرصه تئاتر و سرپوش گذاشتن بر فقر فزاینده تئاتر کشور استفاده نشود.
انتهای پیام/54/53