هنرآنلاین//

حضور پررنگ گروه های موسیقی کلاسیک غیرایرانی و گروه های آوازی استان های کشور در بیست و هشتمین جشنواره موسیقی فجر پیش از هرچیز می تواند تاکید بر این نکته باشد که هویت فعالیت‌های موسیقی خارج از مرکز نباید صرفا درمحدوده موسیقی بومی و محلی- آنچنان که در اذهان عمومی رایج است- دیده شود.

اگر پذیرش و ورود گروه های موسیقی به جشنواره و گذر از داوری ها و ارزیابی ها را باید ملاک و معیار کیفیت و حرفه ای بودن آن ها به حساب آورد، آنگاه با در نظر گرفتن حضور سه گروه استانی از شش گروه پذیرفته شده در این بخش از جشنواره که به صورت بین المللی برگزار می شود، آنچه به ذهن متبادر می شود این امر است که علاوه بر فعالیت های کمی هنرمندان مستقر در استان ها اکنون وقت آن رسیده که ارتقای کیفیت این فعالیت ها نیز به رسمیت شناخته شود و نگاهی جدی به آن صورت بگیرد.

چنین رویکردی در موسیقی گروه های استانی را پیش از هرچیز باید به وجود انگیزه های جدی و میل به بروز توانایی ها و قابلیت هایی نسبت داد که بدیهی است از این حیث تفاوتی میان گروه های موسیقی پایتخت و گروه های شهرستان وجود ندارد و میزان استعداد و پشتکار در نزد هنرمندان اساسا ارتباطی به مکان و جغرافیای زیست آنان نداشته و نمی تواند داشته باشد.

این نکته به ویژه از آن حیث لازم است مورد تاکید و توجه خاص قرار بگیرد که نفس فعالیت در موسیقی کلاسیک که هنوز در کشور ما خصوصا در خارج از مرکز آنچنان که باید مورد اقبال و توجه عمومی قرار نگرفته به خودی خود همت و انگیزه ای مضاعف را می طلبد و به حق باید گروه های شهرستانی فعال در این عرصه را دارای اراده و انگیزش های جدی دانست و در راستای حمایت بیشتر از آنان قدم برداشت.

فعالیت جدی و مداوم هنرمندان ساکن در استان ها در شکلی از موسیقی که اصالت و ذاتی فاخر و شاید بسیار قاعده مندتر از انواع دیگر موسیقی به ویژه در بخش نوازندگی و ارکستراسیون را در تمامی زمان ها به همراه دارد و نیازمند پشتکار و جدیتی دوچندان است، موهبتی است که نباید از آن به آسانی گذشت و بهای لازم را به آن نداد.

بهروز فایقیان