به گزارش سرویس تجسمی هنرآنلاین در این نشست که با مدیریت حمزه اولیا زاده و با حضور علی آذرنیا کماری ،رسول اولیازاده و افشین بختیار برگزار شد،بختیار که تا کنون بیش از چهل کتاب در حوزه عکاسی از طبیعت ایران تالیف کرده است پیرامون تجربیات خود در عکاسی از طبیعت و بنا های تاریخی و همچنین ظرفیت و پتاسیل بالای ایران برای خلق آثاری ناب و زیبا در عکاسی مستند و طبیعت برای علاقه مندان صحبت کرد.
نویسنده کتاب "ایران سرزمین افسانه " سخنان خود را با ارائه درد دل هایش در یک نامه در باره برخورد غیر حرفه‌ای با هنرمندان و عکاسان حرفه ای از جانب برخی نهادها و سازمان‌ها آغاز کرد.
مولف کتاب "ایران سرای کهن" به اهمیت کار عکاسان برای حفظ و اشائه میراث فرهنگی ایران اشاره و برخورد میراث فرهنگی را غیر قابل توجیه دانست.
بختیار در بخش دیگری از سخنانش از آخرین تجربه ای که در عکاسی از آثار باستانی اصفهان برایش پیش آمده بود یاد کرد و گفت :ابعاد دوربین و لنزهای ما برای مسئولان میراث سوء تفاهم ایجاد می کند و تا این دوربین ها را می بینند استفاده از سه پایه را ممنوع می کنند.اما آیا عکاسی با سه پایه تهدید خاصی به همراه دارد؟
این هنرمند با یادآوری این نکنه که او ،عکس ها و علاقه اش به آثار فرهنگی ایران به ثبت جهانی سه اثر در اصفهان کمک کرده است افزود: ما مجبوریم همیشه توضیح بدهیم که داریم چه کاری انجام می‌دهیم و این مسئله امکان پذیر و خوشایند نیست.اما فراموش نکنیم که گاهی این ممانعت‌ها و محدودیت‌ها باعث بروز خلاقیت می‌شود.
این نشست با پخش تصاویری که بختیار به اجبار و بدون سه پایه از بناهای تاریخی گرفته بود برای و توضیحات لازم از جانب او ادامه داشت.
بیست و نهمین پاتوق هنری خانه عکاسان در بخشی دیگربا پخش عکس های "افشین بختیار" از طبیعت ایران طی سال های مختلف ادامه داشت و او از تجربه های شخصی اش در تهیه و ثبت این عکس ها گفت:در سفرهایم به نقاط مختلف ایران همیشه دوست دارم دیگر همکاران و دوستان عکاسم همراهم باشند.چرا که معتقدم به تعداد هر چشم که پشت دوربینی قرار می گرد آثار متنوع و زیبایی خلق می شود.هر عکس از زاویه مخصوص به خودش و با زیبایی شناسی فردی اش آن سوژه یا منظره را می بیند و این مسئله از نقاط شگفت انگیز عکاسی است.
"افشین بختیار" عکاسی را هنر و نوعی خلق کردن دانست. و گفت:درست است که هر آنچه ما عکس می گیریم پیش تر توسط خالق بند مرتبه و آفریننده جهان هستی خلق شده اما این هنر مند است که آن را شخصی و آن طور که خودش دیده و درک کرده دوباره خلق می کند.
حمزه اولیا زاده نیز در تایید سخنان بختیار به تجربه هنرمندان نقاش در سبک ها و دوره های مختلف تاریخ هنر اشاره و یادآور شد:بسیاری از آثار مهم تاریخ نقاشی به دلیل شباهت زیاد به طبیعت و الهامی که هنرمند از طبیعت گرفته ستایش شده است.پس باید آن ها را هم به دلیل بازتاب دقیق طبیعت در زمره آثار هنری جای ندهیم؟
رسول اولیا زاده نیز با اشاره به عکسی که یک عکاس ممکن است از یک صحنه تئاتری بگیرد گفت:کارگردان صحنه و بازیگران را آنطور که مورد نظرش بوده چیده و هدایت می کند،اما یک عکاس به میل خودش انتخاب می کند که از کدام سمت صحنه،کدام زاویه و چگونه عکس بگیرد.خداوند هم جهان هستی را با بهترین میزانسن و جادوی رنگ ها چیده است،یک عکاس با شعور و درک هنری خودش ترکیب بندی ها را کشف و تبت می کند.
علی آذرنیا نیز از عکاسی به عنوان کشف و شهود و باز آفرینی نام برد و اظهار داشت:با همه این مال ها و توضیحاتی که ارائه شد چگونه ممکن است عکاسی را هنر ندانیم.درست است که رد پای تکنولوژی در آن زیاد است اما هیچ وقت در چار چوب تعاریف صنعتی معنا پیدا نمی کند.
این نشست با توضیحات "افشین بختیار" پیرامون عکاسی از طبیعت و رعایت اصول و نگاه هنرمندانه داشتن در این حوزه از عکاسی ادامه داشت.
بختیار تاکید کرد گطبیعت ایرات آنقدر گسترده و منحصر به فرد است که اگر صدها عکاس صدها کتاب دیگر از آن چاپ کنند باز هم پتانسیل و ظرفیت برای کار کردن و عکاسی دارد.
این هنرمند در خاتمه حاضرین به سفر رفتن،زیاد عکس دیدن و زیاد عکس گرفتن و حتی در دوره های مختلف زمانی از یک سوژه و منظره عکس گرفتن تشویق کرد.
انتهای پیام/31