آتوسا مومنی، مدیر کل دفتر ثبت سازمان میراث فرهنگی در گفت‌وگو با هنرآنلاین از آماده کردن و ارسال پرونده تنبور کرمانشاه به سازمان یونسکو برای ثبت در فهرست میراث جهانی خبر داد و افزود: شیوه ساخت ساز تنبور در فهرست میراث ملی به ثبت رسیده و سازمان میراث فرهنگی در حال تهیه پرونده ثبت این ساز برای ثبت جهانی است.

او ثبت ملی را مقدمه‌ای برای ثبت جهانی دانست و گفت: تا زمانی یک اثر تاریخی، طبیعی و یا آنچه به آداب و رسوم و موسیقی و فرهنگ ما مربوط است به ثبت ملی نرسد مقدمه ثبت جهانی آن فراهم نمی‌شود و تنها روش ساخت تنبور به ثبت ملی رسیده نه شیوه اجرا و نوازندگی آن. سازمان میراث فرهنگی می‌کوشد تا شیوه ساخت و اجرا را گردآوری و به یونسکو ارسال کند.

تنبور از جمله سازهای زهی است که در غرب تهران به‌ویژه کرمانشاه و کردستان اجرا می‌شود. کسانی چون سیدخلیل عالی نژاد، کیخسرو پورناظری و علی اکبر مرادی این ساز مقامی را به یک ساز سنتی تبدیل کرده و در فراگیرشدن و معرفی آن به علاقه‌مندان در سراسر ایران نقش داشته‌اند.

تنبور یکی از سازهای باستانی و عرفانی ایران زمین است و آن‌گونه که از شواهد تاریخی و یافته های باستان شناسی بر می آید، این ساز قدمتی 6000 ساله دارد ومهم ترین سند تاریخی در اثبات ادعای مذکور، مجسمه ای است که در حین حفاری در حوالی مقبره حضرت دانیال نبی ، واقع در شوش، به دست آمده و تصویر دو مرد نوازنده را نشان می‌دهد که در دست یکی از آنها تنبور است. برای تنبور 72 مقام برشمرده اند که علی‌اکبر مرادی، نوازنده برجسته تنبور به گرداوری و انتشار آن پرداخته است. مقام‌هایی که بزرگان یارسان، آن را مقدس می‌دانند و براین باورند که نامحرمان نمی‌توانند شنونده اینمقام‌ها باشند؛ از این‌رو به مرادی خرده گرفتند که با انتشار مقام‌های تنبور، اسرار هویدا کرده است. هرچند کیخسرو پورناظری، نوازنده تنبور و بنیان‌گذار گروه شمس، پیشینه این ساز را بیشتر از مقام‌های آن به ویژه مقام‌های یارسان که متعلق به اهل حق می‌داند و معتقد است: آنچه اهمیت دارد این که تنبور در درجه نخست یک ساز است و می‌توان با آن با دیدی علمی و به‌دور از جانبداری برخورد کرد. البته این به آن معنا نیست که به باور تعدادی افراد احترام نگذاشت بلکه با احترام به عقیده و رای آنان به گردآوری و انتشار پاره ای مقام های تنبور که لزوما کلامی نیست و به یارسان تعلق ندارد پرداخت.