گروه فرهنگ و ادب هنرآنلاین؛ نوعی از شعر وجود دارد که به آن اصطلاحا، ترانه گفته می شود. ترانه ها به زبان محاوره سروده می شوند؛ مصطفی رحماندوست براین باور است که برای دبستانی‌ها بهتراست ترانه گفته نشود چراکه آنها در مدرسه با زبان فارسی معیار آشنا می شوند و شعرگفتن به فارسی معیار یا آنچه در کتاب های درسی به آنها آموزش داده می شود، زبان آموزی دانش آموزان را تقویت می کند.
او با اشاره به این‌که زبان محاوره‌ای که در ترانه‌ها به کار برده می شود، گویش تهرانی است می‌گوید: چرا باید زبان ترانه ها،گویش تهرانی باشد؟! این چه تحمیلی است که صداوسیما بر بچه های ما وارد کرده است؟! به خدا فرهنگ کردها و ترک ها به مراتب غنی‌تر از فرهنگ تهرانی هاست؛ من نمی‌دانم چرا فرهنگی که برتری ندارد، باید به فرهنگ برتر تبدیل شود؟!
اما ترانه ها، جای خود را در میان مخاطبان باز کرده‌اند شاید به این خاطر که از زبان محاوره بهره برده اند؛ خود مطصفی رحماندوست هم به ترانه سرایی پرداخته؛ "ترانه‌های نیایش" از این جمله است... این شاعر و نویسنده کودک معتقد است: اگر پدر و مادرها و مربیان بتوانند ترانه ها را با اندک تغییری به لهجه خود برگردانند و برای بچه ها بخوانند،مشکلی وجود ندارد البته ترانه برای بچه ها تا پیش از رفتن به مدرسه است. وقتی بچه ها به دبستان می‌روند و مشغول زبان آموزی می شوند دیگر نباید برایشان به زبان محاوره شعر گفت....نکته دیگری که باید به آن اشاره شود این است که ترانه سرایی نباید از روی ضعف باشد؛ به این معنی که کسی می‌تواند برای بچه‌ها ترانه بگوید که شعر و وزن و قافیه را به خوبی بشناسد.