گروه سینمایی هنرآنلاین: تماشای رقابت‌های ورزشی و طرفداری تیم‌های حاضر در ورزش‌های مختلف از مهم‌ترین سرگرمی‌های عصر حاضر است و درباره‌اش می‌توان گفت تقریبا هیچگاه با بحران مخاطب مواجه نبوده است. ورزش همیشه طرفداران خاص خود را داشته و از این رو اهمیتی روزافزون را تجربه کرده است. البته میزان مخاطبان در ورزش‌های مختلف با یکدیگر متفاوت است و تعداد طرفداران ورزشی چون فوتبال قابل مقایسه با دیگر ورزش‌ها نیست.
هنرهای مختلف نیز در نقاط مختلف جهان همیشه مخاطبان خاص خود را داشته‌اند اما به زعم بسیاری از کارشناسان، هنر هفتم به سبب همه‌گیری بیشتری که پرده نقره‌ای برایش به ارمغان آورده، همواره در جذب دنبال‌کنندگان بیشتر حسادت هنرهای دیگر را برانگیخته است.
با این همه در روزهایی به سر می‌بریم که سینما به سبب اتفاق‌های یکی دو ماه اخیر دوران خوشی را سپری نمی‌کند اما چیزی تا آغاز تازه‌ترین جام جهانی فوتبال باقی نمانده و تب و تاب طرفداران این ورزش جمعی به بالاترین حد خود رسیده است.
در همین حین فیلم «بیرو» به کارگردانی مرتضی علی‌عباس میرزایی و تهیه‌کنندگی مجید برزگر با پرداختن به موضوعی فوتبالی از ۱۱ آبان در سینماهای سراسر کشور روی پرده رفته اما تاکنون (بامداد دوشنبه ۲۳ آبان) فقط ۴۷ میلیون و ۶۸۹ هزار و پانصد تومان فروخته است.
این فیلم با پرداختن به بخشی از زندگی شخصی و قوتبالی علیرضا بیرانوند، دروازبان تیم ملی فوتبال ایران تازه‌ترین روایت سینمایی در ژانر ورزشی است که متاسفانه آنچنان که انتظار می‌رفت مورد استقبال مخاطبان قرار نگرفت.
«بیرو» با در اختیار داشتن ۲۹۳ سالن سینما در ۹۴ نوبت به نمایش گذاشته شده اما تنها ۱۴۷۳ نفر تماشاگر داشته است. به این ترتیب میزان مخاطبان این فیلم در هر نوبت به طور میانگین برابر با ۱۶ نفر بوده است.
کافی است میزان مخاطبان این فیلم در هر نوبت یا تمام مخاطبان آن را تا امروز با تعداد افرادی که تماشای یکی از بازی‌های تیم ملی فوتبال یا تیم‌های محبوب هر شهر را انتخاب می‌کنند، مقایسه کنیم. نتیجه این مقایسه تصویری نسبتا روشن از ژانر ورزشی در سینمای ایران را برای ما به نمایش می‌گذارد.
فارغ از شرایط موجود که بسیاری از سینماگران آن را علت استقبال نشدن از آثارشان معرفی می‌کنند، باید یادآور شد این اتفاق تنها محدود به فیلم «بیرو» نیست؛ در این سال‌ها فیلم‌های دیگری چون «عرق سرد» و «سونامی» نیز بخت خود را در ارائه فیلمی در ژانر ورزشی امتحان کردند اما نتوانستند توقعی که از ژانر ورزشی در سینما وجود دارد برطرف کنند.
اینکه طرفداران یک ورزش علاقمند به شنیدن داستانی از ورزش مورد علاقه خود نباشند، غیر منطقی است و از همین رو باید ناکامی ژانر ورزشی در سینمای ایران مورد بررسی کارشناسان و منتقدان سینما قرار گیرد.
در نهایت باید گفت متاسفانه سینمای ایران هنوز نتوانسته فیلمی در ژانر ورزشی تولید کند که جدا از مخاطبان سینما، حداقل تعدادی از طرفداران ورزش‌های مختلف را به سینما جذب کند.