گروه تجسمی هنرآنلاین: بهمن بروجنی متعلق به سومین نسل از مدرنیست‌های ایران است. علاوه بر نقش مهم‌اش در آموزش دانشگاهی و فضای آکادمیک در دوران انقلاب و پس از آن، جلوه‌های متعددی از رویکرد مدرنیستی را می‌توان در آثارش جستجو کرد. شاید به واسطه همین دل‌بستگی بود که در ابتدای دهه ۱۳۷۰ تهران را به مقصد فرانسه، خاستگاه مدرنیسم، ترک کرد و در حدود دو دهه نام‌اش در هنر ایران کم‌تر به گوش رسید. با این‌وجود یک دهه است که به هنر ایران بازگشته است، ابتدا با مناظر پاریسی‌اش که یادآور سنت معروف نقاشان رود سن بود و به تدریج با آثار بزرگ‌تر، متنوع‌تر، آزمودن بیش‌تر با قلمی آزاد و خطوط ضخیم رنگین و ماده‌رنگی که بر روی بوم خودنمایی می‌کنند. توانایی بروجنی در ساختن تصاویری است که انگار در زمانی کوتاه و با ضربه قلم‌های متعدد که از هر سمت و سو بر روی بوم فرود آمده، خلق شده‌اند.
همین تکنیک است که نیرو و ریتم فراوانی را از آثارش ساطع می‌کند و گستردگی رنگ‌های خالص که از هر سو ردی بر روی بوم گذاشته‌اند، حسی از سرخوشی را به آثارش می‌دهد، گویی باز هم میراث سال‌های فرانسه است و نمود رفتار اکسپرسیونیستی هنرمند در آثار.
بهمن بروجنی فرصت تماشای دوباره روز‌های سرخوشی مدرنیسم متقدم را برای‌مان فراهم می‌کند؛ روز‌هایی که امید به بهبود را می‌شد در قلم‌های نیرومند همه آن اساتید بزرگی که در مهد مدرنیسم امیدوارانه به فردا نگاه می‌کردند، حس کرد.
از نخستین حضور حرفه‌ای بهمن بروجنی در هنر‌های تجسمی ایران در چهارمین بی‌ینال نقاشی تهران در سال ۱۳۴۳ و یا قبل‌تر از آن در سال ۱۳۳۸ و حضور در نمایش گروهی انجمن ایران آمریکا بیش از ۶۰ سال می‌گذرد. پیش از آن سال‌ها نیز او نزد اساتید بزرگی مانند شکوه ریاضی، استاد بهزاد، مگردیچیان و علی‌اکبر کاوه هنر آموخت. او سپس به دانشکده هنر‌های تزئینی رفت و در رشته‌های معماری داخلی و گرافیک تحصیل کرد و سال‌ها بعد مدیریت این دانشکده را عهده‌دار شد.
با این حال تقریباً نیمی از دوران طولانی حرفه‌ای بروجنی در اروپا گذشته است. هر چند که این هنرمند هیچ‌گاه رابطه‌اش را با ایران قطع نکرد و حتی در طول سال‌های غیبت هم آثارش را به شکل کم‌و‌بیش مکرر در تهران هم نمایش داد. او استاد سابق دانشگاه هنر و از چهره‌های مؤثر در نظام آموزشی ایران در سال‌های پس از انقلاب است.
بهمن بروجنی که امضای پای آثارش، B B حاوی طنازی است، در طول تمام این سال‌ها شیوه‌ها و تکنیک‌های گوناگون را آزموده و به نظر می‌رسد که هنوز هم عمیقاً به آموزه‌های مدرنیستی وفادار است. در شیوه پرانرژی و پرتحرک و آشنای جدیدش، می‌توان ردپای مارک شاگال، آنری ماتیس، پیکاسو و بسیاری از دیگر استادان مدرنیسم را جستجو کرد. بهمن بروجنی در هشتاد سالگی هم‌چنان چهره‌ای فعال، حرفه‌ای و جست‌و‌جوگر مانده است.
شهرزاد رویائی