گروه تجسمی هنرآنلاین: نمایشگاه نقاشی خلیل سمائی جابلو با عنوان «بال می‌شود این دست» در گالری شیرین برگزار شد. سمائی در گفت و گو با هنرآنلاین با بیان اینکه ۱۸ اثر در این مجموعه نمایش داده شد گفت: تکنیک کار من ترکیب مواد است و از موادی مانند فایبرگلاس، الیاف، تخته و... استفاده می‌کنم. این مجموعه شامل تعدادی از آثاری است که در سال‌های ۸۴ تا ۸۸ کارکردم.
سمائی ادامه داد: نقاشی در ساختار اصلی خود به فردیت و آنچه درون ما پنهان است می‌پردازد. من در این دوره به ناخودآگاه و ضمیر پنهان خودم توجه داشتم. تمام کار‌هایی که در این دوره انجام دادم برگرفته از زیست و تجربه‌ای که داشتم. بخشی از کار‌ها نیز با توجه به مسائل اجتماعی و شرایط پیرامون شکل گرفت و درکی که از مسائل جامعه داشتم را با عناصر و نماد‌های آثارم ترکیب کردم.
این هنرمند افزود: عنصر اصلی کار من انسان و به ویژه زن است که گاه با عناصر دیگر ترکیب می‌شود تا بتواند فرایند ساختاری و نگرش مرا تشکیل دهد. گاهی از نقوش استحاله شده‌ای از گلیم‌ها و فرش‌هایی که در کنار مادرم می‌بافتم استفاده کردم. انسان با لباس‌های ایرانی و فضای بومی می‌تواند بیان‌کننده آن زیست و تجربه من باشد. در تعدادی از تابلو‌ها نیز به فضای بسته اشاره داشتم و می‌خواستم فشار‌های درونی خودم و برداشتم از جهان بیرونی را مطرح کنم.
او با اشاره به اینکه انتزاع در کارش وجود دارد گفت: در این دوره کار من فراتر از جهان امروزی یا مادی می‌شود، تلاش می‌کند مرا از فضای بیرونی خارج کند و به فضای درونی ببرد. فیگور‌هایی که گاه از واقعیت گرفته شده است با انتزاع در هم تنیده می‌شود و می‌تواند فضایی ایجاد کند که منِ نقاش تجربیات خودم را به بیننده انتقال دهم. فضا‌هایی که آدم‌ها در آن قرار گرفته‌اند تداعی‌کننده فضای بومی و محلی هستند و البته گاه می‌توان با یک نگاه جهانشمول به آن‌ها پرداخت. من کودکی خود را در روستای جابلو در اردبیل گذراندم و لباس‌های زنان و دستبافته‌هایی که نقوش و طرح‌های زیبا داشت بر من تأثیرگذار بود و در آثارم نیز دیده می‌شود.
سمائی درباره رنگ‌های به کار رفته در آثارش گفت: آنچه من می‌دیدم دیوار‌های کاهگلی خانه‌ها بود و رنگ خاکی آن‌ها به کار‌هایم وارد شد. در گلیم‌ها و جاجیم‌ها نیز رنگ‌هایی وجود داشت که با آن زندگی کردم و این رنگ‌ها نیز وارد کارم شده است. اما در اواخر آن دوره کاری از این فضای رنگی عبور کردم و به فضایی نشانه‌شناسانه و ساختارگرایانه رسیدم که تک تک رنگ‌ها در آن مفهوم دارد. از هر رنگ به صورت نشانه استفاده کردم و همه رنگ‌ها هدفمند بودند. در واقع من دو فضای رنگی را در این نمایشگاه دارم که یک بخش تجربه و زیست من بوده و بخش دیگر دریافت از اتمسفر و فضای جهانی، مسائل سیاسی و اجتماعی بوده است.
او درباره متریال‌هایی که در این مجموعه استفاده کرده است گفت: آلاچیق‌هایی در آذربایجان وجود دارد که پوسته بیرونی آن از موی شتر ساخته می‌شود و به رنگ قهوه‌ای است. همیشه توجه من به این تار و پود‌ها جلب می‌شد و به طور کلی ذهنم درگیر الیاف نمد، گلیم، جاجیم و... بود. وقتی به تجربه نقاشانه رسیدم از الیاف در کارم استفاده کردم. زمانی این بافت در آثارم تداعی‌کننده فضای بومی و روستایی بود اما در کار‌های اخیر آن‌ها را به عنوان بافت به کار گرفتم و قصد نداشتم مفهومی را منتقل کنم.