گروه تجسمی هنرآنلاین: علیرضا خسروآبادی برنده چهارمین دوره جایزه هنر معاصر ویستاست که اثر او با عنوان «سه مجسمه ده دقیقه‌ای» با اجرای امیرحسین اسفندیاری، یاسمین اقدامی و پرهام عاروان در گالری ویستا به نمایش درآمد. خسروآبادی در گفت‌وگو با هنرآنلاین گفت: در هنر امروز شاخه‌های هنری به صورت مجزا تعریف نمی‌شوند و مرزبندی چندانی بین رشته‌ها نیست. به عنوان مثال پرفورمنس آرت می‌تواند شاخصه‌های مختلف از هنر‌های دیگر را هم در خود داشته باشد.
خسروآبادی افزود: در تاریخ هنر می‌بینیم که هنر‌ها به این سمت می‌روند که چطور مشارکت یا تأثیر بیشتری بر مخاطب داشته باشند و از دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی هنر‌ها به سمت اجرایی شدن رفتند. ایده من بینارشته‌ای است و از مفهوم مجسمه به شکل زمانمند استفاده می‌کند که خروجی آن یک بدن در معرض نمایش است. احساس کردم جایزه ویستا می‌تواند جای مناسبی برای ارائه این اثر باشد و پس از ارائه ایده خود و عبور از داوری‌ها توانستم جایزه ویستا را به دست آورم.
خسروآبادی ادامه داد: در نمایشگاهی که برای فینالیست‌های جایزه ویستا برگزار شده بود هر شرکت‌کننده یک طرح همراه با استیتمنت کار خود ارائه کرده بود ولی من ترجیح دادم یک ویدیو درست کنم که خود آن تبدیل به یک ویدئو آرت مستقل شد. این ویدئو آرت را در جشنواره ویدئو فرم فرانسه شرکت دادم و در گالری وبر ایتالیا هم در کنار مجموعه‌ای از آثار ویدیو آرتیست‌های ایرانی به نمایش درآمد. پس از آن نوبت به اجرای نهایی پرفورمنس رسید.
این هنرمند افزود: مبنای کار من سه مجسمه زمانمند است و اجراگران ده دقیقه روی سکو ایستاده و با دهان باز تنفس می‌کنند و مخاطب صدای نفس آن‌ها را به وسیله هدفون می‌شنود. محل استراحت اجراگران نیز روی همان سکو‌ها است و به مدت یک هفته، هر روز ۳ ساعت این اجرا انجام شد.
خسروآبادی ادامه داد: تعاملاتی میان اجراگران و مخاطبان شکل می‌گرفت که خیلی جالب بود. گاهی مخاطب سعی می‌کرد نفس خود را با تنفس اجراگر تنظیم کند، یا تماشاگری در زمان استراحت یک اجراگر او را ماساژ می‌داد تا بتواند دوباره بایستد.
او درباره مفهومی که این پرفورمنس منتقل می‌کند گفت: چیز‌های مختلف در ذهن و زندگی من بوده که در کنار هم باعث شکل‌گیری این ایده شده‌اند، اما به طور مشخص نمی‌توانم موضوع خاصی برای این کار تعریف کنم. بازدیدکنندگان نمایشگاه هم بسیار متنوع بودند و برداشت‌های گوناگونی داشتند، اما بسیاری از آن‌ها از ابتدا متوجه تنفس به عنوان مهم‌ترین چیز در زندگی ما شدند. وقتی بازدیدکنندگان با مجسمه‌های زنده مواجه می‌شدند تعجب می‌کردند و تأثیراتی می‌گرفتند که گاه باعث می‌شد مدتی در کنار آن‌ها بنشینند و این تأثیر را گسترش دهند. این اجرا بدون اینکه بخواهد مخاطب را به جهتی هدایت کند یک اثرگذاری بی‌واسطه داشت و یک زیست برای اجراگران و تماشاگران اتفاق افتاد.
خسروآبادی ادامه داد: در چنین اجرایی بدن اجراگر خودش را برای یک جمع بزرگتر قربانی می‌کند. ایستادن طولانی و خیره شدن به یک نقطه باعث فعال شدن ذهن می‌شود و وضعیت تروماتیک به وجود می‌آید. اجراگران در معرض آسیب روانی و فیزیکی قرار می‌گرفتند اما سعی کردند به آن آگاه شوند و با آن مبارزه کنند و با تمریناتی سعی کردیم آسیب جدی به وجود نیاید.