به گزارش هنرآنلاین، سفالگری از نخستین نشانههای صنعت در دگرگونیهای تاریخی است که هنوز در پارهای از نقاط استان یزد به ویژه میبد به همان گونهی نخستین بازمانده است و دیرینگی آن به شش هزار سال پیش از میلاد میرسد.
هنر سرامیک میبد با طرح ویژهی خود که نشأتگرفته از حال و هوای کویر است از شمار صنایع دستی با ارزش استان یزد است.
نقوشی که روی سفالهای میبد به چشم میخورد یکی تصویر خورشید است که در واقع از خورشید درخشان مناطق حاشیه کویر الهام گرفته شده و به صورت زنی نقاشی میشود که اصطلاحاً خورشید خانم نامیده میشود، و دیگر عناصر تصویری سفال میبد گلهای تزئینی، ماهی و پرنده است.
خورشید سمبل آفتاب درخشان کویر و مرغ، تصویر یک گونه گنجشک که زیستگاه آن نواحی کویری است و ماهی کنایه از کمآبی است. این نقشها دست به دست هم داده و جلوهای وزین به تولیدات سرامیکی بسیار زیبای استان یزد به ویژه میبد داده است.
طرح سرامیک میبد با نقش خورشید، مرغ و ماهی، در نمایشگاه بینالمللی مونیخ در سال ١٩٧١میلادی / ۱۳۵۰ هجری شمسی، برندهی مدال طلا شد و در سایر نمایشگاههای بینالمللی، فرآوردههای سفال سرامیک استان یزد همواره با استقبال بازدیدکنندگان و تأیید صاحبنظران روبهرو بوده است.
این نقشها بیشتر با رنگهای آبی ، سبز ، زرد و خطوط ظریف سیاه نقاشی میشود و از اصالت و زیبایی خاصی برخوردار است. نقاشی با رنگهای آبی و سبز بر زمینه سفید رنگ بدنه این ظروف، نشانه خاص سفال میبد است.
شطرنجی و شویدی از دیگر طرحهای مطرح سفال میبد است.
کوزهها و کاسههای ساخت میبد از ظرافت و زیبایی ویژهای برخوردارند که در سفالسازی دیگر نقاط ایران دیده نمیشود. کباره نیز گونهی دیگری از سفال است که با آن کاسه، گلدان، بشقاب و لیوان میسازند. سفالگری در این شهرستان به علت وفور مواد خام و خاک مستعد به ظهور رسیده است.
قدیمیترین نشانه های سفال میبد تکههایی از سفال است که گهگاه در جرزهای قطور نارین قلعه، بهدست آمده است.حتی در لای خشتهای بزرگ قلعه که از روزگار ساسانی است،میتوان خرده سفالهای رنگی را دید. در گذشته نه چندان دور سفال برای تولید ظروف منازل مثل کوزه و سبو، دیگ و دیزی، کاسه، ظروف لعاب دار مثل بشقاب، قندان، لیوان، و... در معماری برای فرش حیاط، پوشش بامها، ساخت بدنه بادگیرها، تزیین سردرها، سبک سازی بامها و آب روها استفاده میشده است.
هرچند استان یزد در خصوص تولید سفال و سرامیک در کشور حرف اول را میزند اما چند سالی است که این هنر با ارزش و چندهزارساله از رونق چندانی برخوردار نیست و رو به رکود میرود.
انتهای پیام/