گروه تجسمی هنرآنلاین: نمایشگاه آثار نسترن صفایی با عنوان «بر اساس اتفاقات واقعی» در گالری پروژه‌های آران برپاست. صفایی در گفت و گو با هنرآنلاین درباره شکل‌گیری این مجموعه گفت: نمایشگاه بر پایه متنهایی شکل گرفته است که در چند سال اخیر نوشته‌ام. من مدت طولانی در سفر و دور از خانه و ابزار کارم بودم و به همین دلیل چون نمی‌توانستم چیزی بسازم شروع به نوشتن کردم. حاصل این دوران بیش از ۱۰۰ متن شد که آن‌ها را در فضای مجازی ارائه دادم و بعد آثار این نمایشگاه بر اساس آن‌ها شکل گرفت.
صفایی ادامه داد: نوشته‌ها بر اساس اتفاقاتی که در زندگی شخصی یا محیط اطرافم رخ داده و تأثیراتی که بر من داشتند شکل گرفتند. این متن‌ها در مدتی طولانی نوشته شدند اما پروسه ساخت کار‌ها در ۵ ماه انجام شد و هفت پروژه را در قالب یک نمایشگاه واحد ارائه کردم.
او درباره آثار این مجموعه گفت: یکی از این کار‌ها با عنوان «چرخ» با الهام از دستگاه‌های چاپ و پرس قدیمی ساخته شده است. از میان نوشته‌هایم ۱۲ متن را با کمک کیوریتور مجموعه، سارا کاظمی منش انتخاب کردیم که روی پارچه نوشته شدند و مخاطب می‌تواند دسته را چرخانده و نوشته‌ها را بخواند و با آن‌ها ارتباط بگیرد.
صفایی افزود: پروژه بعدی با عنوان «ناپایداری» شامل پرتره خودم است که از پنج زاویه عکاسی شده و بر روی هم قرار گرفته است. این تصویر توسط پروژکتور نمایش داده می‌شود و دو استوانه شیشه‌ای مانند فیلتر جلوی آن قرار دارد. این کار در ارتباط با مجموعه «نقاب» است و این دو اثر گفت و گویی با هم دارند. مجموعه نقاب‌ها بر این اساس شکل گرفت که ما انسان‌ها در مواجهه با اتفاقات مختلف زندگی به صورت آگاهانه یا ناآگاهانه نقاب‌هایی بر چهره می‌زنیم و زمانی می‌رسد که می‌بینیم انبوهی نقاب بر چهره داریم و برای اینکه به دنبال چهره اصلی خود بگردیم باید نقاب‌ها را به سختی از صورت خود بکنیم. من این نقاب‌ها را با برنز ساختم زیرا آن‌ها نیز ارزشمند هستند و حاصل تجربیات زندگی ما هستند.
این هنرمند افزود: کار دیگری که مستقیماً از داخل نوشته‌ها بیرون آمده است، گوشواره‌های تک لنگه هستند. معمولاً کامل بودن گوشواره‌ها را در گرو جفت بودن آن‌ها می‌دانیم اما این بار من یک لنگه از گوشواره‌ها را ساختم تا نوع دیگری از دیدن را نشان دهم و بگویم تک بودن هم می‌تواند کامل باشد. این یک الگوی جدید است و نیازی نیست که ما همیشه به دنبال الگو‌های قدیمی برویم. مجسمه گوزن هم بر اساس یکی از نوشته‌هایم ساخته شده که در آن آمده است هر اتفاق کوچکی که در دنیا می‌افتد، هرچند ممکن است پیش پا افتاده به نظر بیاید اما می‌تواند در جای دیگری تأثیر بگذارد.
او با بیان اینکه دو مجموعه را در ارتباط با همه‌گیری کرونا ساخته است گفت: در یکی از آن‌ها با عنوان «شدنی ناشدنی» آهنگ‌های دفرمه‌ای از سقف آویزان و دست‌های برنزی به وسیله مو به آن بسته شده است. این کار اشاره به این دارد که در دوران پاندمی کرونا تعادل زندگی همه ما به هم خورد و ما دنبال تعادل جدیدی در زندگی می‌گردیم. انگار هر کسی یک مدل جدید از خودش را کشف می‌کند و زندگی ما به مویی بند است. یکی دیگر از کار‌هایی که بر اساس همه‌گیری کرونا شکل گرفت قالی‌های کوچکی است که به شکل چشم انسان هستند. در دورانی که ما باید از هم فاصله بگیریم و دهان‌هایمان پوشیده است، چشم‌ها بیشترین بار ارتباطی را به دوش می‌کشند. ما معمولاً با چشم‌ها قالی‌ها را می‌بینیم اما این بار انگار قالی‌ها دارند ما را می‌بینند.
صفایی ادامه داد: مجموعه «خود زایی مکرر» شامل بدن‌های تکه تکه شده است که به هم متصل شده‌اند. هر کسی در سفر زندگی خود انگار وارد جنگی می‌شود که تکه‌هایی از بدن خود را از دست می‌دهد و در عین حال تکه‌های دیگری به دست می‌آورد. برای ادامه سفر باید تکه‌های به جا مانده از این راه را به هم متصل کنیم تا خویشتن جدیدی به وجود آید. ممکن است این خویشتن برایمان بیگانه باشد اما مجبور هستیم برای ادامه راه خود را بازیابی کنیم.
این هنرمند افزود: ۱۲ ویدئوآرت برای نمایشگاه ساخته شده که لوکیشن آن‌ها در چابهار و کویر مرکزی ایران است. دلیل انتخاب این دو محل طبیعت بکر آن‌ها بود، هرچند که گاهی حضور انسانی به صورت رد شدن یک قایق یا یادگاری‌های کنده شده روی درخت انجیر معابد دیده می‌شود. ۱۲ نوشته‌ای که قبلاً در اثر چرخ به کار رفته بود به عنوان نریشن در این ویدئو‌ها شنیده می‌شود و در این آثار خودم را مجسمه‌وار در معرض عوارض طبیعی و همه اتفاقات زندگی قرار داده‌ام. پوشیده بودن چشم‌ها نیز به این دلیل است که به درون خود برویم و روایت خود را از عمق وجود خود بیان کنیم. پارچه‌هایی که مانند پرده مقابل هم قرار گرفته‌اند نیز نشانه‌ای از لایه‌های مختلف اتفاقات هستند.