گروه معماری هنرآنلاین: قدمت مسجد جامع اصفهان یا مسجد جامع عتیق به قرن دوم هجری قمری بازمی‌گردد. این مسجد مجموعه تاریخی گسترده‌ای به ابعاد ۱۴۰ در ۱۷۰ متر است قسمت‌های مختلف آن عبارتند از شبستان‌ها، مدرسه مظفری، صحن چهار ایوانی، صفه‌های کوچک دوره دیلمی، گنبد نظام‌الملک، گنبد تاج‌الملک، محراب اُلجایتو، چهار ایوان معروف به نام‌های صاحب، استاد، شاگرد و درویش.
بنای مسجد دارای چهارده محراب است؛ شش محراب از کاشی، پنج محراب از سنگ و سه محراب از گچ ساخته شده‌است. مسجد جامع اصفهان دارای ده ورودی است که هرکدام از این ورودی‌ها فضای مسجد را به قسمت‌هایی از بافت اطراف آن مربوط می‌کند. قدیمی‌ترین ورودی مسجد در ضلع شمالی قرار دارد. همچنین گذرها و معابری که مسجد را احاطه کرده‌اند بیانگر ارتباط گسترده مسجد با بافت قدیم شهر است. این مسجد مانند سایر بناهای تاریخی دوره سلجوقی نیز در شکل‌گیری معماری و تاریخچه شهر اصفهان تاثیرگذار بوده‌اند.
سبک معماری
در ساخت مسجد جامع اصفهان از سبک‌های مختلف معماری ایران استفاده شده‌است و البته می‌توان معماری کشورهای همسایه را هم در آن یافت. ستون‌های آجری دوبخشی، سه‌بخشی و چهاربخشی، جرزهای آجری طاق‌های چشمه‌ای، ایوان‌های چهارگانه، سردرهای دوگانه که هر کدام برای معبر خاصی طراحی شده و تزئینات متفاوت در هر بخش از مسجد و روش‌های ابداعی جدید از اجزای مهم آن محسوب می‌شود. طرح نخستین مسجد، شبستانی بود که به سبک مسجد عربی یا خراسانی ساخته می‌شد. در قرن پنجم هجری معماری مسجد تغییر کرد و مسجد شبستانی قبلی به مسجدی چهارایوانی تبدیل شد.
اصل مهمی که در معماری چهارایوانی وجود دارد، فضاهای داخلی است؛ فضای روبروی محراب و گنبدخانه در مسجد جزو همین اجزای مهم است. در قرن پنجم هجری فضای شبستانی با ستون‌های متعددی که در مقابل محراب کار می‌شد، تغییر یافت و از فنونی استفاده شد که جزئی از معماری دوره اسلامی ایران بود.
از دیگر خصوصیات منحصربه‌فرد این بنا اسکلت باربر گنبد است که گنبد ترکینه نام دارد و باعث شده امکان ایجاد صدها گنبد فراهم شود؛ این شیوه نخستین بار در مسجد جامع اصفهان اجرا شد. پلان گنبدها نیز از چهارضلعی به هشت‌ضلعی، هشت‌ضلعی به شانزده ضلعی و در نهایت به سی و دوضلعی تغییر پیدا کرد و در آخر به شکل دایره درآمد. در گنبد تاج‌الملک کاملا متفاوت است و گنبد از جرزهای مکعبی ساخته شده‌است، اما در گنبد نظام‌الملک ستون‌هایی با چهار دایره دیده می‌شود.
در مسجد جامع اصفهان نباید از پوشش طاق چشمه‌ها غافل شد؛ ۴۷ دهانه ساخته شده و از ۵۰ روش مختلف برای تزئین آن استفاده شده‌است.
صحن اصلی
صحن اصلی مسجد با ابعاد تقریبی ۷۰×۶۰ متر دارای چهار ایوان در چهار ضلع، رواق‌ها و غرفه‌های دوطبقه در اطراف دو حوض در مرکز صحن است. حوضی مربعی‌شکل در مرکز و حوض چند ضلعی دیگری در قسمت شمالی قرار دارد. براساس کتیبه‌ای که از قسمت دهلیز روبه‌روی درِ مجلسی یافت شده، صحن مسجد در سال ۱۰۸۴ ه.ق توسط محمدقلی سنگ‌فرش شده‌است.
ایوان و گنبد
چهار ایوان در وسط چهار ضلع آن ساخته‌شده که محلی برای حضور پادشاهان، عبادت مردم و برگزاری نماز و تحصیل طلاب و تدریس استادان بوده‌است. این ایوان‌ها در دوره سلجوقی و بر اساس سبک رازی ایجاد شده‌اند.
ایوان جنوبی ابعادی برابر با ۱۳/۵×۱۳/۸۰ متر دارد. این ضلع دارای دو مناره به ارتفاع سی‌وپنج‌متر و گنبدی به نام گنبد نظام‌الملک است؛ مناره‌ها احتمالاً مربوط به دوران صفوی و گنبد مربوط به زمان سلجوقی است. در کنار گنبد نظام‌الملک هم دو چهلستون قرار دارد که در زمان حکمرانی ملکشاه سلجوقی ایجاد شده‌است. شبستان صفوی نیز در این ضلع قرار دارد؛ عموماً شبستان‌ها برای برگزاری نمازها و عبادت در نظر گرفته می‌شدند.
ایوان غربی به طول و عرض ۱۲ متر است و دارای کتیبه‌های فراوان و یک شاه‌نشین است. شبستان الجایتو و محراب الجایتو هم در این قسمت قرار دارد. شبستان دیگری به نام شبستان زمستانی درست در محل مصلای مظفری در دوره صفوی ایجاد شده‌است.
ایوان شمالی به ابعاد ۲۱/۶۰×۹ متر است و دارای دو گنبد به نام‌های خسروی و تاج‌الملک است. گنبد تاج‌الملک از قدمت بیشتری برخوردار است و تاج‌الملک بر سر رقابت با نظام‌الملک آن را ایجاد کرده‌است؛ اما گنبد خسروی متعلق به دوران صفوی است. ایوان شرقی با طول و عرض ۱۲ متر ایجاد شده‌است. این ضلع دارای دو شبستان، یک محراب در دالان ورودی شرقی، یک شاه‌نشین و یک مدرسه که محل تحصیل طلاب در دوره آل مظفر بوده، است. کتیبه‌ها در این قسمت با استفاده از گچ و آجر ساخته شده و با خط‌های کوفی، ثلث، نستعلیق و بنایی و آیاتی از قرآن تزئین شده‌است
مسجد در کل دارای ۴۸۴ فضای سرپوشیده است؛ هرکدام از طاق‌ها دارای یک نوع معماری و سبکی متمایز است و به جرات می‌توان گفت ۴۸۴ طاق‌چشمه متفاوت در مسجد جامع موجود است.
مسجد جامع اصفهان در سی و ششمین نشست اجلاس یونسکو در سال ۲۰۱۲ به شماره ۱۳۹۷ در میراث جهانی و نیز در ۱۵ دی‌ماه سال ۱۳۱۰ به شماره ثبت ۹۵ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.