گروه تجسمی هنرآنلاین: نمایشگاه مجازی نقاشی‌های سمیه ولیان با عنوان «وارونگی» توسط نگارخانه بهارین برگزار شد. ولیان در گفت‌وگو با هنرآنلاین درباره این مجموعه گفت: این کارها منتخبی از چند سال فعالیت من است که بیشتر آن‌ها یک تم فکری را در برمی‌گیرد. هرکدام از ما ناخودآگاهی داریم و بیشتر کارهایمان برگرفته از این ناخودآگاه است. در این نقاشی‌ها نیز من چندان با هوشیاری و منطق به ترکیب‌بندی و ساخت‌وساز نپرداختم و سعی کردم درونیات خود را در این آثار بیان کنم.

ولیان ادامه داد: زندگی ما در هر روز تحت تاثیر اتفاقات مختلفی است که رخ می‌دهد. احساسات گوناگون، رویدادهای اجتماعی، مسائل خانوادگی و... هر کدام تاثیراتی به شکل مثبت یا منفی روی انسان دارد. برای خودم پیش آمده است که یک اتفاق بد تأثیر منفی طولانی مدت روی من گذاشته و این احساسات در کارهایم نیز تأثیر داشته است. در این نقاشی‌ها سعی کردم لایه‌های خیلی پنهان و درونی خود را نمایان کنم، نه آن احساساتی که در ظاهر دیده می‌شوند.

او درباره شیوه کار خود گفت: من آرشیوی از مجموعه تصاویر دارم که در طول زمان گردآورده‌ام و زمانی که می‌خواهم نقاشی کنم با توجه به حس و حالی که دارم تعدادی از این تصاویر را انتخاب می‌کنم و آن‌ها را برش می‌زنم و ترکیب‌بندی‌های گوناگونی را توسط آن‌ها ایجاد می‌کنم. پس از آن اتودهای اولیه را طراحی می‌کنم و بعد وارد مرحله اجرای آن‌ها با رنگ می‌شوم و تغییراتی ایجاد می‌کنم تا به آنچه می‌خواهم برسم.

ولیان با بیان اینکه در همه آثار حضور انسان و به ویژه زن دیده می‌شود افزود: می‌خواستم تقابل میان اشیاء و انسان را نشان دهم. گاه تأکید من روی اشیاء بوده و گاهی به انسان توجه بیشتری داشتم. آنچه مورد تاکیدم بود حضور خودم در همه این تابلوها بود و حتی گاه از فیگور خودم در این آثار استفاده کردم. می‌خواستم بگویم هر کدام از ما در آثاری که خلق می‌کنیم حضور داریم. این نقاشی‌ها مانند خوابی است که در آن بیرون از اتفاقات ایستاده‌ایم و به آن‌ها نگاه می‌کنیم.

او درباره تکنیک‌هایی که در این آثار استفاده کرده است گفت: در بازه‌های زمانی مختلف و با توجه به حس و حالی که داشتم شیوه کارم نیز تغییر کرده است. گاه فضاهایی بسیار خشک و خشن را با پاستل و زغال به وجود آوردم و گاه احساسم روان‌تر بوده است و از آکریلیک رقیق شده استفاده کردم تا فضایی رها را به وجود آورم. در این آثار آکریلیک رقیق بر روی بوم حرکت می‌کرد و من از میان لکه‌هایی که به وجود آورده بود فرم‌هایی که مناسب می‌دیدم را خارج می‌کردم و تصاویر دیگری که مد نظرم بود را به آن‌ها اضافه می‌کردم.

ولیان درباره پیوندی که میان این آثار وجود دارد گفت: نقطه پیوند میان نقاشی‌هایم همان حضور سوژه تکرارشونده انسان است که گاهی حضورش کاملاً آشکار و پررنگ است و گاه از کادر بیرون رفته و فضا را ترک کرده است. به جز سوژه اصلی، چیز دیگری که خیلی تکرار شده است فضای سورئال و ناخودآگاهی که در آثار مختلف تکرار شده است. همچنین در بعضی از کارها یک نوع وارونگی دیده می‌شود و انسان‌ها ممکن است فرم ایستادن عمودی نداشته باشند و به عنوان مثال از بالای تابلو وارد شده باشند. این وارونگی نشان می‌دهد که بسیاری از آدم‌ها سر جای خودشان نیستند و یا از موقعیتی که در آن قرار دارند راضی نیستند و احساس می‌کنند باید جای دیگری می‌بودند. آن‌ها همیشه دنبال چیزهای دیگری هستند و برای رسیدن به آن، فضای شخصی و ثباتی که دارند را به هم می‌ریزند.

او با اشاره به مجازی بودن این نمایشگاه و ویژگی‌های خاص آن گفت: نمایشگاه حضوری باعث می‌شود مخاطبان آثار را ببینیم و نظر آن‌ها را بشنویم. همچنین حس و حال ایستادن مقابل تابلو و دیدن آن از نزدیک هیچ‌وقت نمی‌تواند در گوشی موبایل یا کامپیوتر اتفاق بیافتد. اما اتفاقی که در نمایشگاه مجازی می‌افتد این است که بازدیدکننده بیشتری دارد و مخاطبانی از سراسر دنیا می‌توانند آثار را مشاهده کنند. بنابراین نمایشگاه مجازی خوبی و بدی را در کنار یکدیگر دارد. نمایشگاه‌های مجازی اتفاق نویی در هنر هستند که باعث ساختارشکنی شدند. مدت‌ها پیش باید به این سمت می‌رفتیم که استفاده جدی‌تری از فضای مجازی داشته باشیم، اما این اتفاق رخ نداده بود تا این که کرونا و شرایطی که به وجود آورد باعث شد از همه ظرفیت‌های فضای مجازی استفاده کنیم.