گروه تجسمی هنرآنلاین: نمایشگاه آثار هانی نجم با عنوان «از دور تا نزدیک» در گالری نگر برگزار شد. نجم در گفت و گو با هنرآنلاین با بیان اینکه حدود ۲۴ اثر در این مجموعه به نمایش درآمده است گفت: این نمایشگاه شامل مجموعه‌ای از کارهای نمایش داده نشده من است که مربوط به سالهای مختلف است و هم اکنون گلچینی از دوره‌های مختلف کاریم به نمایش درآمده است. بخشی از آثارم متعلق به سالهای پیش است و سال گذشته در طول قرنطینه آن‌ها را بازبینی کرده و تعدادی را دوباره اجرا کردم.
نجم با اشاره به اینکه آثار این مجموعه از دودلینگ آرت ایده گرفته است گفت: من این سبک را در ایران پایه‌گذاری کردم و تا به حال چندین نمایشگاه برگزار کرده و کتابی در این زمینه منتشر کرده‌ام. دودلینگ یک نوع خط خطی بی‌هدف است که در ابتدای آن به هیچ چیزی فکر نمی‌کنید، به غیر از طراحی که مشغول انجام دادن آن هستید. دودلینگ برای انسان حالت خلسه ایجاد می‌کند و به آرامش ذهن او کمک می‌کند. زمانی که آدم‌ها تحت فشار روانی هستند این کار به آرامش و تمرکز آن‌ها کمک می‌کند و به ویژه برای کسانی که با خلاقیت سروکار دارند و در شاخه‌های مختلف هنری فعالیت می‌کنند کمک بیشتری می‌کند.
او با بیان اینکه در دوره‌های مختلف انسان سوژه آثارش بوده است، گفت: سالهاست که روی زندگی روزمره آدم‌ها و به ویژه روی موضوع اتوبوس کار می‌کنم. من در این آثار به زندگی شهری و وسیله نقلیه‌ای توجه کردم که نمادی از یک زندگی شهری است. در اتوبوس شاهد روابط انسانی و حوادث مختلفی هستیم که همگی نمادی از ابعاد بزرگتر زندگی انسان هستند.
نجم افزود: خستگی و بی‌حوصلگی آدم‌ها در اتوبوس قابل مشاهده است. آن‌ها در اتوبوس در حالت تعلیق به سر می‌برند و تعادل ندارند. این وضعیت استعاره‌ای از شرایطی است که انسان امروز تجربه می‌کند و نمی‌داند زندگیش چگونه پیش می‌رود. این سردرگمی آدم‌ها که نمیدانند چه میخواهند و به کجا می‌رسند مورد توجه من بود و با این ذهنیت کار می‌کردم.
نجم ادامه داد: در تهران همیشه با مسئله آلودگی هوا مواجه هستیم و بسیاری از آدم‌ها به این دلیل از ماسک استفاده می‌کنند. من در طول سالهای گذشته آدم‌هایی را نقاشی کرده بودم که ماسک بر چهره داشتند و هم اکنون با شرایطی که در دنیا به وجود آمده است نیز همه آدم‌ها از ماسک استفاده می‌کنند. با اینکه این طرح‌ها متعلق به ده سال پیش بوده است اما انگار ماسک همیشه در زندگی ما وجود داشته است و هیچ تغییری در شرایط زندگی ما به وجود نیامده. به این ترتیب نقاشی‌هایم با این دوران ارتباط بیشتری پیدا کرده است.
او با بیان اینکه در بیشتر کارهایش از رنگ قرمز استفاده کرده است گفت: این رنگ نمادی از اضطراب است که امروزه بسیاری از آدم‌ها دچار آن هستند. به ویژه در یک سال اخیر ترسی که از بیماری کرونا و شرایط فعلی به وجود آمده بود باعث شده است که نوع دیگری از بیماری در آدم‌ها به وجود آید.
نجم ادامه داد: من همیشه یک دفتر با خود دارم و در اتوبوس نیز طراحی می‌کنم. این نقاشی‌ها از دودلینگ‌هایی برآمده است که در اتوبوس از آدم‌ها می‌کشیدم. کم کم این کارها هدفمند شدند و این مجموعه شکل گرفت.
او درباره اثر چیدمانی که در این مجموعه به نمایش درآمد گفت: از سال ۸۴ کار روی این مجموعه را آغاز کردم. من همیشه به موضوع بازیافت و محیط زیست توجه زیادی داشتم و با توجه به همین مسئله قوطی‌های پنیری که استفاده کرده بودیم را جمع‌آوری می‌کردم تا با آن‌ها کاری انجام دهم. بر روی آن‌ها چهره انسان‌ها را نقاشی کردم و قالب ذهنی آدم‌ها را به قوطی پنیر، یعنی یک قالب یک شکل تشبیه کردم. با ینکه چهره‌ها با هم متفاوت هستند اما قالب‌ها همه به یک شکل است و می‌خواستم بگویم آدم‌ها باید از این قالب یکسان ذهنی بیرون بیایند. این اثر سال ۲۰۱۵ در نمایشگاه مجیک آو پرشیا انگلیس نمایش داده شد و به فروش رفت.
نجم درباره مجموعه چای کیسه‌ای نیز گفت: سال ۹۰ برای اولین بار یک نمایشگاه انفرادی با چای‌های کیسه‌ای داشتم و آن زمان هنوز در ایران کسی بر روی این چای‌ها کار نکرده بود. مجموعه‌ای از چای کیسه‌ای استفاده شده را جمع‌آوری کرده بودم و بر اساس همان لکه‌هایی که بر روی کیسه‌ها شکل گرفته بود مشغول به طراحی روی آن‌ها شدم. این کارها را نیز به روش دودلینگ انجام دادم و لکه‌ها را به فرمهای تبدیل کردم که بر اساس اتفاق شکل گرفته بودند. سه سال پیش مجموعه‌ای از چای کیسه‌ای را در آرت فر ارمنستان عرضه کردم که توسط یک مجموعه‌دار امریکایی خریداری شد.
نجم افزود: در این کارها نیز مانند سایر آثارم چهره‌ها و خطوطی دیده می‌شود که نشان دهنده ترس و اضطراب آدم‌ها است. در این مجموعه قصد داشتم بگویم آدم‌ها باید در لحظه باشند و از رنگ و بوی چای لذت ببرند، زیرا معمولاً آدم‌ها در حال چای خوردن درگیر مشغولیات ذهنی خود می‌شوند و توجهی به عطر و طعم چای نمی‌کنند، اما می‌خواستم بگویم که باید در این لحظه درگیری‌های ذهنی خود را کنار بگذارند و آن‌ها را به تفاله‌های چای که قرار است دور ریخته شود بسپارند.