سرویس تجسمی هنرآنلاین: هشتمین دوسالانه مجسمه‌سازی تهران در تالار وحدت برپاست. محمد پیریایی کارشناس صنایع‌دستی با گرایش سفال و سرامیک و کارشناس ارشد نقاشی است. او در گفت‌وگو با هنرآنلاین با بیان اینکه در چند نمایشگاه گروهی شرکت کرده و سه نمایشگاه انفرادی در گالری هما و یک نمایشگاه انفرادی در گالری دستان داشته است، درباره فعالیت‌های هنری خود گفت: چند سالی است که موضوع مرگ و زوال در آثارم وجود دارد و این موضوع را در طبیعت بی‌جان، فیگور، پرتره و... پیگیری می‌کردم. اما نمود واقعی این مسئله را در معماری یافتم و با توجه به زندگی در کاشان و سر و کار داشتن دائم با معماری، این مسئله برایم بسیار عمیق‌تر شد.
پیریایی افزود: علاوه بر این معماری ایران و به طور کلی شرق، یک تصویر ویژه را به من داد و آن هم ویرانی، فرسودگی و فرو ریختن بود. این مسئله ذهنم را تحت تاثیر قرار داد و با موضوع زوال که پیش از آن در ذهنم بود کاملاً هماهنگ شد. بنابراین چند مجموعه با همین موضوع کار کردم و در چند نمایشگاه ارائه دادم. در نمایشگاهی که سال گذشته در گالری دستان با عنوان "پلکان اودسا" داشتم از چوب‌های سوخته استفاده کرده بودم که نمادی از ستون‌ها و سقف‌های چوبی بودند که در جریان آتش‌سوزی می‌شکنند و پایین می‌ریزند. این حس و حال را در آثارم حفظ کردم و اثری که هم‌اکنون در دوسالانه ارائه داده‌ام در ادامه همان رویکرد است.
او درباره اثری که با عنوان "به آسمان نگاه کن" در هشتمین دوسالانه مجسمه‌سازی ارائه کرده است، گفت: در این اثر دو مناره چوبی ۶ متری وجود دارد که به صورت معلق از سقف آویزان شده‌اند و در میان آنها یک قوس سفالی شبیه گنبد وجود دارد. مخاطب زیر این اثر قرار می‌گیرد و می‌تواند به آن دست بزند و به‌این‌ترتیب با اثر تعامل داشته باشد. او می‌تواند در این اثر شوک ایجاد کند و با لمس کردن مناره‌ها، آن حجم بزرگ و سنگین را به لرزه درآورد.
پیریایی افزود: معمولاً آثار هنری در مقابل دید مخاطب قرار دارند، اما این بار بیننده باید به آسمان نگاه کند و زاویه دید خود را تغییر دهد تا بتواند اثر را ببیند. در کنار این اثر تعدادی طراحی نیز بر روی دیوار نصب شده است که دارای تکرار هستند. یکی از ویژگی‌های هنر معاصر مسئله تکرارشوندگی است و این موضوع در کارهای من نیز وجود دارد. طراحی‌هایی که بر روی دیوار نصب کرده‌ام همین وجه تکرارشوندگی را در خود دارند.
او درباره بینا رسانه‌ای بودن این دوسالانه گفت: قطعاً این اتفاق باید بیفتد و لازم است که به این سمت برویم. اما سوال این است که آیا در شرایط کنونی همه زمینه‌ها برای اینکه دوسالانه مجسمه‌سازی به صورت بینارشته‌ای برگزار شود فراهم است؟ یکی از عواملی که به نظرم به این مسئله ضربه می‌زد محل برگزاری دوسالانه است، زیرا در تالار وحدت عناصر اضافی و تزیینات مختلف وجود دارد. درعین‌حال به دلیل محدودیت نصب آثار در تالار، از داربست‌هایی استفاده شد که همان‌ها نیز مخل دید بیننده بودند. همچنین به نظر من دوسالانه باید دارای یک انسجام کلی در میان آثار باشد اما هیچ یکپارچگی میان این آثار وجود نداشت. شاید اگر تم وجود داشت و یا آثار توسط کیوریتور انتخاب می‌شد انسجامی در دوسالانه به وجود می‌آمد. به این دلایل فکر می‌کنم دوسالانه مجسمه‌سازی نتوانسته در این زمینه موفق باشد، اما به طور کلی رویکرد بینارسانه‌ای باید به مرور زمان ایجاد شود.
پیریایی افزود: نکته خاصی که درباره کار خود من پیش آمد آن بود که با وجود زحمات فراوان عوامل دوسالانه و به ویژه محمود محرومی، مشکل کمبود فضا باعث شد که اثر من به خوبی دیده نشود. این اثر ۶ متری نمی‌توانست در تالار وحدت نصب شود زیرا به سقفی با بلندی 8 متر نیاز داشتیم تا مخاطب بتواند زیر اثر بایستد. از ماه‌ها پیش این مسئله را با عوامل دوسالانه مطرح کرده بودم اما زمانی که دوسالانه به تالار وحدت منتقل شد اجازه نداشتیم که چیزی را از سقف آویزان کنیم و درعین‌حال این اثر به فضای بزرگی برای نمایش نیاز داشت و در میان شلوغی ناشی از چیدمان آثار متعدد، امکان نمایش آن فراهم نبود. به همین دلیل تصمیم گرفته شد که اثر من در تالار حافظ نصب شود، اما اطلاع‌رسانی در مورد اینکه اثری از دوسالانه در این تالار وجود دارد انجام نشد. ظاهراً نقشه‌ای از محل‌های نمایش آثار دوسالانه ارائه شده است، اما اصلاً به شکلی نیست که مخاطب متوجه شود باید به تالار حافظ نیز مراجعه کند. به این ترتیب متاسفانه کار من از دوسالانه مجسمه‌سازی جدا شده است و به همین دلیل بسیاری از مخاطبان اصلاً این کار را ندیده‌اند و از وجود آن اطلاعی ندارند. حتی دوستانی به من اطلاع دادند که وقتی برای دیدن این اثر رفته‌اند به دلیل تمرین گروه نمایشی در تالار حافظ، امکان بازدید اثر برای آنها فراهم نشده است. من این اثر را از کاشان با سختی زیاد به تهران آوردم و مراحل نصب آن نیز دشواری‌های زیادی داشت، اما در انتها مخاطبان دوسالانه اصلا متوجه وجود آن نمی‌شوند. همه این مسائل باعث سرخوردگی برای هنرمند است و ضعف بزرگی برای این دوسالانه محسوب می‌شود.
هشتمین دوسالانه مجسمه‌سازی تهران تا 24 بهمن در تالار وحدت و پهنه رودکی برپاست.