سرویس تجسمی هنرآنلاین: تفاوت عکاسی آنالوگ و دیجیتال تنها یک تفاوت فنی و تاریخی نیست. تجربه سال‌های گذشته عکاسی ثابت کرده که در گذار از دنیای آنالوگ به دیجیتال، تطورات ماهوی عمیقی اتفاق افتاده است. آنچنان که مجبور باشیم در تحلیل موضوع به دو هنر کاملاً مجزا اشاره کنیم. چندان دور از حقیقت و واقعیت نیست اگر میان این دو رویداد، تفاوتی مثلاً در حد تفاوت دو رشته با دو نام و عنوان متفاوت قائل باشیم. آنچه تحول پیدا کرده تنها محدود به کیفیت تصویر و یا چگونگی تولید آن نمی‌شود. چیستی‌ها و چرایی‌های بی‌شماری تحول پیدا کرده‌اند. دغدغه‌ها، تفکرات، ایده‌ها و... و همه آن چه منجر به یک خروجی در قالب عکس بوده، تحت تاثیر قرار گرفته است. حتی زیبائی‌شناسی ظاهری آثار، متأثر از این فناوری نوین، متحول شده است. عکس و عکاسی به تعاریف تازه‌ای دست پیدا کرده که لاجرم می‌تواند در تعاریف گذشته تشکیک کند و یا آن را متعلق به گذشته بداند. فارغ از قضاوت در باب حسن و قبح، این چیزی شبیه به پوست‌اندازی و عبور مطلق از گذشته است.
داستان، با کمی اغراق، از جایی آغاز می‌شود که در دوره آنالوگ، عکاس‌ها، عکاسی می‌کنند و در دوره دیجیتال، کسانی که عکاسی را تجربه می‌کنند، عکاس می‌شوند. این فرایند تماس و تجربه دنیای عکاسی قطعاً به پرورش عکاسان یکسانی منتهی نخواهد شد. تغییر در نگرش عکاسانه و جامعه آماری عکاسی در کنار معنای تازه از مخاطب عکاسی، دو نوع هنر مستقل را خلق کرده و می‌کند. در این استقلال می‌توان تاکید و اطمینان بیشتری داشت اگر تحولات در تاثیرگذاری انواع شیوه‌های ارائه هم مدنظر باشد. گذشته از ظهور ژانرهایی که در دوره آنالوگ در دسترس امکانات فنی نبود یا به جهت تعاریف موجود در چهارچوب‌های عکاسی متصور نمی‌شد، تفاوت ظاهراً ساده‌ای مثل فاصله دیده شدن نتیجه کار از لحظه عکاسی تا تاریک‌خانه و یا امکان ثبت‌های متوالی و خصوصاً سهل‌الوصلی یک ثبت شفاف و نت؛ اندیشه و موضع‌گیری‌های عکاس را وارد دنیای تازه‌ای می‌کند که پیشتر قابل تصور نبود. از سویی دیگر؛ جهان عکاسی امروز عکاسانی را از میان افراد علاقه‌مند برمی‌گزیند که اساساً آرمان‌ها، جهان‌بینی و سلائق و در یک کلام "شخصیت" متفاوتی با علاقه‌مندان دوره آنالوگ دارند. بدیهی است - خوب یا بد - این شخصیت تازه، نگاه، بیان و هنری تازه خلق خواهد کرد با مخاطبان و خوانش‌های تازه.