به گزارش هنرآنلاین، بهزاد اژدری عضو شورای انتخاب یازدهمین دوسالانه سرامیک درباره چگونگی بروز و ظهور موضوع خودکاوی در آثار و تکنیک آثار راه‌یافته به دوسالانه سرامیک گفت: من یک فرایند را در کلیت می‌بینم و به نظرم سطح کارها نسبت به دوره قبل دوسالانه که البته 9 سال پیش بود بسیار بالاتر رفته است که بخشی از آن جبر زمانه است. به‌هرحال زمان و امکانات دسترسی به منابع زیاد شده و نقش آموزش را نباید در این میان از نظر دور داشت.
وی ادامه داد: برای کسانی که پیگیر آموزش هستند، بخش تئوریک بسیار قوی شده و سرامیست ها در بخش مفهوم‌سازی و محتوا سازی قوی شده‌اند و یاد گرفته‌اند در میان هزاران تکنیکی که در سرامیک هست برای کانسپت خود کدام تکنیک را انتخاب کنند. حتی الان برخی ایرادات ما به آثار این بود که کانسپت اثر با تکنیک همخوان نبود و به عبارتی فن و هنر کنار هم ننشسته بود و در سرامیک این یک مسئله بسیار مهم است چون امکانات زیادی در سرامیک وجود دارد و باید هنرمند بتواند دست به بهترین گزینش بزند.
اژدری با اشاره به اینکه امسال تکنیک در کارها روند صعودی داشته اظهار کرد: من از قبل هم می‌دانستم که حتما وقتی اصل آثار را می‌بینیم از تصاویری که در مرحله اول ارسال کرده بودند و دیدیم بهتر هستند و برخورد فیزیکی با اصل آثار حس دیگری دارد و همین هم شد و تنوع بسیار خوبی را شاهد هستیم. یک نکته‌ای هم که شاید در این نمایشگاه به چشم بیاید روبه‌رو شدن با یک روحیه خشم و اعتراض است که با توجه به موضوع خودکاوی و اینکه شرایط اقتصادی و فرهنگی جامعه و همچنین موضوع کرونا و سلامتی در خطر را شاهد هستیم طبیعی است چون کار هنرمند بیان همین رنج‌ها و آسیب‌هاست. به‌هرحال طبیعی است در نمایشگاه شاهد یک فضای شاد نباشیم.
این عضو شورای انتخاب دوسالانه سرامیک در ادامه گفت: به‌هرحال در سرامیک شما هم می‌توانید نرمی و لطافت را نشان بدهید و هم شکننده بودن و خشن بودن را و برای هر دو نوع این نگاه متریال هست. اساسا وقتی یک کاسه‌ای خیلی ظریف و شفاف می‌تواند ساخته شود اما همان کاسه وقتی زمین می‌خورد و می‌شکند، خشن و تیز می‌شود یعنی دو وجهه همین موضوع را نشان می‌دهد. اینکه یک آدم آرام هم می‌تواند در یک شرایط خاص تبدیل به یک آدم پرخاشگر شود.
وی درباره اینکه رشد تکنیکی آثار سرامیک را حاصل چه چیز می دانید نیز گفت: به نظرم این رشد محصول یک فضای آکادمیک رو به رشد است. منظورم از فضای آکادمیک لزوما دانشگاه نیست بلکه امروزه آموزشگاه‌هایی نیز برای این منظور فعال هستند. بدترین قسمت این ماجرا شاید این باشد که در دانشگاه‌ها اتفاقا به دلیل نبود امکانات شاید از آموزشگاه‌ها عقب هم بی افتند. حتی به نظر من خود فضای مجازی هم امروز یک فضای آکادمیک را ایجاد کرده یا به آن کمک کرده است.
وی در پایان بیان کرد: یکی از نگرانی‌های من با دیدن اصل آثار و روند رو به رشد آن این است که ظرف ما برای نمایش این آثار کوچک است و باید برای آن فکری کنیم.