سرویس موسیقی هنرآنلاین: داریوش پیرنیاکان نوازنده تار، سه‌تار و پژوهشگر موسیقی در خصوص تبعات فقدان استاد شجریان در موسیقی ایران گفت: شجریان شخصیتی بود که حتی وجودش در خانه نیز یک پشتوانه برای موسیقی ایران بود. نبود ایشان فاجعه بسیار بزرگی برای جامعه موسیقی و فرهنگی ایران است. آن‌قدر بزرگ که آدمی مانند آقای ابتهاج می‌گوید، "من ایران بدون شجریان را نمی‌توانم تصور کنم." وقتی آقای ابتهاج چنین حرفی می‌زند، بزرگی فقدان این استاد را نشان می‌دهد. واقعاً جای افسوس است که ما چنین بزرگ‌مردی را از دست دادیم.

وی بیان کرد: مطمئن هستم اگر شرایطی بود که آدم‌ها می‌توانستند راحت به تشییع پیکر استاد شجریان بیایند، مراسم تشییع ایشان تاریخی‌ می‌شد، مثل آنچه در مصر برای ام ‌کلثوم و در فرانسه برای شارل آزناوور روی داد.

این نوازنده در پاسخ به این سؤال که چطور می‌توان به اصالت‌هایی که استاد شجریان بر آن‌ها تأکید داشت پای‌بند بود و از آن‌ها دور نشد، تصریح کرد: این مسئله بستگی به دوستانی دارد که آواز می‌خوانند. خوانندگان جوان باید درک کنند همه‌چیز پول نیست. اول از همه باید دنبال صد باشند. اگر کسی دنبال پول و مقام باشد، باز هم باید دنبال صد باشد. آن جوری که کسی دنبالش می‌رود شاید 90 را به دست بیاورد ولی صد را از دست می‌دهد. یعنی همین که از صحنه کنار می‌رود فراموش می‌شود. از 50 سال پیش خوانندگان زیادی بودند که به خاطر کنسرت آن‌ها خیابان بسته می‌شد ولی الآن هیچ خبری از آن‌ها نیست. باید اساس را در نظر بگیرند و بگویند من باید این هنر را به خاطر مردم و تفکری که دارم تمام و کمال یاد بگیرم و ارائه بدهم. آنجاست که آدم موفق می‌شود.

پیرنیاکان ادامه داد: اگر ماندلا دنبال این بود که پس از مبارزه بیاید رئیس جمهور شود، نمی‌توانست 29 سال در زندان بماند ولی او هدف والاتری داشت. هر کسی برای مردم و یک نظر یا ایده متعالی کار کند، حتماً موفق خواهد شد. حتی اگر در زمانه خودش موفق نشود، آیندگان او را خواهند دید و بالا خواهد رفت.

وی در پایان عنوان کرد: شما ببینید فردوسی تمام ثروتی که از پدرش به او رسیده بود را خرج کرد و در خانه نشست و در نهایت یک شاهکار آفرید که همیشه ماندگار است. فردوسی در نهایت از فقر و تنگدستی فوت شد ولی حالا امروزه جامعه آن‌قدر پیشرفت کرده که شجریان در زمان خودش محبوب و مشهور شده است. این آدم از اول با متر و معیار خرد حرکت کرد. خرد هیچ‌وقت اجازه نمی‌دهد که حرکت انسان انحراف پیدا کند. خرد تنها گوهری در انسان است که آلوده نمی‌شود.