سرویس تئاتر هنرآنلاین: تئاترهای اشتوتگارت، مونیخ و لایپزیگ آلمان این روزها با آثار جدیدی فعالیت‌های نمایشی خود را آغاز کرده‌اند و قرار است به برنامه‌ریزی منظم خود در پیش از کرونا بازگردند.
پس از مجموعه‌ای از تولیدات عجیب و غریب در ماه‌های گذشته که به دلیل محدودیت‌های فاصله‌گذاری اجتماعی و بهداشتی ناشی از شیوع ویروس کرونا در اروپا اجرا شدند تا سطح ارتباط صمیمی تئاتر و مخاطبان حفظ شود؛ از ماه گذشته در آلمان گروه‌های تئاتری دوباره در تلاش هستند تا رپرتوار منظم نمایشی خود را البته با ظرفیت بسیار محدود به نمایش بگذارند. حالا تماشاگران آلمانی عادت کرده‌اند که در حین تردد در سالن‌ها از ماسک استفاده و از مصاحبه، خوردن و نوشیدن ممانعت کنند. پروتکل‌هایی که به احتمال زیاد برای مدت‌ها در عرصه هنر نمایش باقی خواهد ماند.
رزیدنز تئاتر شهر مونیخ این روزها میزبان نمایش "لولو" نوشته فرانک ودکیند به کارگردانی باستین کرافت است؛ نمایشنامه‌ای که اجرای آن در دوران آلمان نازی ممنوع بود و حالا به صحنه رفتن آن در این روزها ممنوعیت از فعالیت‌های اجتماعی می‌تواند طعنه‌آمیز باشد.
لیلیان اموت بازیگر سوئیسی به همراه جولیان کوهلر و شارلوت شواب بازیگران این نمایش هستند تا قصه‌های فریبنده "لولو" را که شامل آدرس‌های فلسفی به مخاطب می‌شود را به نماش بگذارند. این نمایش تعاملی و چندرسانه‌ای با فیلم‌های تنظیم شده بازیگران مرد همراه است که اجرای زنده را به طور موازی با صدای خارج از صحنه در هم می‌آمیزد.
نمایش "لولو" به کارگردانی باستین کرافت تا 19 اکتبر (28 مهرماه) در رزیدنز تئاتر شهر مونیخ روی صحنه است.
در تئاتر بازی (Schauspiel) اشتوتگارت نیز که از اول ماه گذشته (جولای) آغاز به کار کرده، نمایش "من هم مثل تو، سیب را دوست دارم" نوشته ترسیا والسر به کارگردانی بورکارد کومینسکی که در سال 2013 تولید شده، دوباره به صحنه آمده است.
این نمایشنامه روایتگر زندگی بیوه‌های سه شخصیت سیاسی و دیکتاتور است که در یک کنفرانس مطبوعاتی قرار گرفته‌اند؛ همسران فردیناند امانوئل مارکوس دهمین رئیس جمهور فیلیپین، اریش هونکر آخرین رئیس جمهور آلمان شرقی و زین‌العابدین بن‌علی رهبر فراری تونس که نام کوچک خود را به سیاست و دیکتاتوری پیوند زدند.
عنوان این نمایشنامه که از نقل قولی منتسب به معمر قذافی، دیکتاتور پیشین لیبی گرفته شده، قصد ترسیا والسر از ارائه یک طنز با موضوع مضرات شر را نشان می‌دهد. این زنان در حالی که منتظر شروع کنفرانس خبری هستند، زندگی خود را بازتاب می‌دهند و نقش‌هایی را که در رژیم‌های سرکوب‌گرانه ایفا کرده‌اند را توجیه می‌کنند.
بیشتر تمرکز این نمایشنامه بر زندگی مارگوت همسر اریش هونکر است که پس از ده‌ها سال تبعید به شیلی از عملکرد خود پشیمان نیست. آنکه شوبرت، کریستین روزباخ، پائولا اسکوروپا نقش این سه زن را در نمایش "من هم مثل تو، سیب را دوست دارم" بازی می‌کنند.
این نمایش تا 17 اکتبر (26 مهرماه) در تئاتر بازی اشتوتگارت اجرا می‌شود.
اما تئاتر بازی (Schauspiel) لایپزیگ نیز این روزها میزبان نمایشنامه "مده‌آ" ارپید با کارگردانی مارکوس بوته است. این نمایش با طراحی چند مرحله‌ای یورن لانگ‌کابل در صحنه‌ای پر از آب و نور اجرا می‌شود تا بخش عمده‌ای از خصوصیات روانشناختی مده‌آ را در مقابل تماشاگران قرار دهد.
طراحی این نمایش به گونه‌ای است که یک باکس شیشه‌ای در وسط صحنه در میان آب قرار دارد و همه بازیگران نمایش به غیر از مده‌آ و فرزندانش در آن حضور دارند که نمادی از سرزمین تبعید شده مده‌آ است
در بیشتر قسمت‌های اجرای این نمایش، دو پسر مده‌آ با یک کشتی اسباب بازی در آب بازی می‌کنند و هرچه به کشته شدن آنها به دست مده‌آ نزدیک‌تر می‌شویم آنها در آب غرق می‌شوند تا پایان نمایش که این سطح آب به آینه‌ای برای نشان دادن چهره‌های دیگر شخصیت‌های نمایش بدل می‌شود. آن کاترین بوتز در این نمایش نقش مده‌آ را ایفا می‌کند.
تئاتر بازی لایپزیگ نیز تا 11 اکتبر (20 مهر) میزبان نمایش "مده‌آ" است.