سرویس سینمایی هنرآنلاین: ایمان بیات‌فر کارگردان، فیلمنامه نویس، تدوینگر و تصویربردار، فارغ‌التحصیل رشته سینما در مقطع کارشناسی است.
فیلم نخست او تحت عنوان "اجاره‌نشین‌ها، 26 سال بعد" که پیش از این جایزه بهترین فیلم کوتاه جشنواره فیلم شهر را دریافت کرده بود، در جشنواره‌های تصویر سال و دومین جشنواره فیلم و عکس همراه تهران نیز در بخش نهایی شرکت کرد.
فیلم کوتاه دوم او با نام "نفس دوباره" در بخش نهایی چهلمین دوره جشنواره آل چه در اسپانیا شرکت داشت و در جشنواره‌های تصویر سال و کارگاه آزاد فیلم نیز جزو گزینه‌های نهایی بود. وی همچنین در سال 2016 به دعوت دانشگاه پاریس ۸ فرانسه داور جشنواره انیمیشن این دانشگاه بود. بیات‌فر در ادامه فعالیت‌هایش با فیلم کوتاه "همه بهم میگن عمو کریم، تو هم بگو عمو کریم" در جشنواره کینوسمِنا در بلاروس و جشنواره فیلم شهر شرکت کرد.
او در سینمای ایران تدوین فیلم سینمایی "صدای آهسته" را عهده‌دار بود و نگارش فیلمنامه انیمیشن سینمایی "بچه‌های کوچه ایران" و سریال "پرده آخر"، طراحی و ساخت تیتراژ مجموعه تلویزیونی "میکائیل" و ساخت آنونس فیلم سینمایی "کارت پرواز" را نیز تجربه کرده است و حالا این روزها با مستند "بودن بهتر از نبودن" در جشنواره فیلم فلوریدا در امریکا حضور دارد.
بیات‌فر در گفت‌وگو با خبرنگار هنرآنلاین درباره ساخت این مستند و چرایی پرداخت به آن بیان کرد: این فیلم مستندی درباره یکی از بلایای طبیعی است و نکته این است که در یک وضعیت ایده‌آل می‌توانست فیلم من نباشد. چون دوست داشتم کارهایی را بسازم که فیلمنامه‌اش نوشته شده و آماده است. اما مفهوم فیلمسازی مستقل نه به معنایی که در سینما امروز از آن استفاده می‌شود که مرتبط به بخش مالی و تأمین بودجه فیلم است بلکه به معنای استقلال در فکر، ایده و کارگردانی در آن برای من معنا پیدا کرد و از این جهت این فیلم مستقل‌ترین فیلمی است که در ادامه کارنامه کاری‌ام ساختم. من برای ساخت این فیلم با سختی‌های بسیاری مواجه شدم، اما وقتی دوربین روشن می‌شود، از آنجایی که سینما حقیقت است و چیدمانی در آن وجود ندارد و هیچ جایگذاری در آن نیست نزدیک‌ترین فاصله و انطباق بر مدار واقعیت را با خود به همراه دارد. حتی می‌توان گفت واقعیت یک پرده از حقیقت می‌شود، بنابراین برای من روی آوردن به مستند راحت‌تر است، چون خودم کارگردانی و فیلمبرداری این کار را انجام دادم و مشکلات رایج سینمای داستانی را با خود همراه نداشت. ضمن این که قرار است با ساخت فیلم داستانی در سینمای امروز و با آثاری که در حال ساخت هستند چه چیزی بیان کنیم. در حالی که برای یک فیلمساز مستقل که هیچ وقت موج سواری نکرده، این سینما مسئله راضی‌کننده‌ای نیست. من شانس این را داشتم که در جوایزی از جشنواره‌های مهم داخلی دریافت کنم اما وقتی تصمیم می‌گیرید مستقل کار کنید ساخت مستند راحت‌تر است و در حال حاضر تنها کاری که در فیلمسازی می‌توانم به شکل مستقل انجام دهم ساخت فیلم مستند است.
او در ادامه درباره این استقلال گفت: در هنرهای نمایشی و سینما مستقل بودن یک هنرمند آن چیزی است که خودش به‌عنوان امضای شخصی در آثارش می‌تواند داشته باشد. هرچقدر این کارها دیده شود و اکران شود اعتبار استقلال عیارش بالاتر می‌رود، اما مسئله متفاوت‌تر است. چرا که ما سازوکاری نداریم که بسیاری از کارها ساخته شوند. من در طی مدتی که درگیر ساخت این فیلم بودم دوربین‌های دیگری را که مشغول کار بودند دیدم. در چنین شرایطی تنها فیلمسازان مستقل می‌توانند این کار را انجام دهند و می‌توانند پرده از بسیاری از اتفاقات بردارند. در حال حاضر ویترینی برای مستقل کار کردن وجود ندارد و من نیز بلد نیستم از مراکز دولتی پول بگیرم و فیلم بسازم. واقعیت آن چیزی است که من آنجا دیدم و به تصویر کشیدم و نمی‌توانم این اتفاق را به نگاه کلان دولتی گره بزنم. قرار نیست به خاطر مشکلاتی که وجود دارد یقه کسی را بگیریم. من برای هر موضوعی یک زاویه مستقل پیدا می‌کنم چون آنچه را از بیرون به من تزریق می‌شود نمی‌خواهم به استقلالم گره بزنم و قصد دارم با یک نگاه آزادانه به مشکلات بپردازم و آن‌ها را فارغ از قضاوت کردن به تصویر بکشم.
این فیلمساز جوان با گلایه از جشنواره‌های داخلی و نگاهی که وجود دارد، اظهار کرد: فیلم من سال گذشته در جشنواره سینماحقیقت و جشنواره فیلم فجر درخواست حضور داشت و اصلاً فکر نمی‌کردم که پذیرفته نشود، اما به دلیل همان استقلالی که از آن صحبت کردم جایی برای آن در میان این جشنواره‌ها وجود نداشت و امروز به‌عنوان یک فیلمساز باید به دنبال مخاطب هم بگردم که ازنظر من این وضعیت یعنی از بین رفتن هنر و هنرمند، به این دلیل که این هنرمند جایی در سیستم دولتی و عمومی سینما برای عرضه هنرش پیدا نکرده است. اگر اثر هنرمند به فروش برسد و دیده شود می‌تواند در آثار بعدی نیز خروجی بهتری داشته باشد.
بیات‌فر همچنین عنوان کرد: تمام آدم‌هایی که در این مستند در مقابل دوربین من حاضر شدند یک چیز از من خواستند و آن هم رساندن صدایشان به گوش همه بود. من به‌عنوان فیلمساز راهی که جدای از فیلمسازی در نظر گرفتم این است در جشنواره‌های مهم کشور خودم حضور داشته باشم و اثرم را به‌عنوان یک سند ملی نمایش دهم، اما به دلایل مختلف این اتفاق میسر نشد، بنابراین همه تلاشم را می‌کنم تا فیلمم پخش و دیده شود. با جشنواره‌های خارجی ارتباط برقرار می‌کنم و آن را برای حضور در جشنواره‌ها معرفی می‌کنم که اولین حضورش نیز در سومین دوره از فستیوال جهانی Southeast Reginal در آمریکا، رقم خواهد خورد.
این مستندساز در ادامه درباره بحث نمایش واقعیت و محکوم کردن آن به سیاه نمایی در آثار سینمایی و مستند نیز توضیح داد: یکسری از فیلمسازان سیاه نمایی می‌کنند، اما همه این‌ها دوره دارند و بعد تمام می‌شوند. آنچه واقعیت و حقیقت است و وجود دارد از سیاه نمایی متفاوت است. نگاه و سینمای ما دولتی است و امیدوارم در این سینما معانی تغییر کنند. وقتی درباره یک معضل صحبت می‌شود نباید آن را محکوم به سیاه نمایی کرد. به خاطر این تعابیر اشتباه نسل فیلمسازان هم سن و سال من در حال از بین رفتن است بگذاریم آنچه به زیبایی نمایش داده می‌شود حفظ کنیم. ما بچه‌های همین مملکت هستیم و همین‌جا بزرگ شده‌ایم و دوست داریم در کشور خودمان کار کنیم بنابراین من از مسئولین خودمان طلب دارم. تعریف سیاه نمایی را مشخص کنیم و نگاهمان را نسبت به مسائل تغییر دهیم.