سرویس مد و لباس هنرآنلاین: چیزی نزدیک به سه ماه از حاکم شدن شرایط خاص در کشور به سبب شیوع ویروس کرونا می‌گذرد و این میان بیشترین لطمه را چرخه اقتصادی به سبب به حالت تعلیق درآمدن عرضه و تقاضا به شکل مستقیم، خورده است.
این که آیا این شیوه داد و ستد سنتی است و یا در کشورهای پیشرفته نیز متداول است امری است که جای بحث دارد اما در شکل پیشرفته آن نیز بسیاری از اجناس و محصولات تولیدی هستند که نیاز به تبعیت از این شیوه تجاری دارند.
به هر روی اما در شرایط خاص پیش‌آمده چاره‌ای جز جایگزینی شیوه‌های غیرحضوری داد و ستدهای تجاری به‌منظور پویایی چرخه اقتصادی نیست حال آن که در شرایط عادی نیز درصدی از این روند را بازار آنلاین و عرضه و ثبت سفارش اینترنتی به خود اختصاص می‌دهند با این فرض که چون متقاضی و خریدار قادر به بررسی کیفیت و کمیت محصول خریداری‌شده نیست پس از تحویل آن می‌تواند در صورت مغایرت محصول با آنچه تصویرش را دیده و یا ویژگی‌هایش را خوانده است در فرصت پیش‌آمده مرجوع سازد.
اما در مطالعه و بررسی شیوه‌های غیرحضوری و آنلاین داد و ستد یک نکته بیش از همه حائز اهمیت است و آن این که معمولاً شبکه و یا گروه و کانال‌های اجتماعی موجود در فضای اینترنتی بسترساز چنین رویدادی هستند و به‌ندرت پیش می‌آید که فرد و یا افرادی تولیدکننده شخصاً به عرضه محصولات خود به این شکل اقدام کنند که حتی در چنین صورت بخش قابل توجهی از مخاطبان هدف به جهت محدودیت‌های پیش‌آمده از دست می‌روند.
حتی به فرض وقوع چنین اتفاقی باید این نکته را نیز در نظر داشت که همچنان جمع کثیری از فعالان و تولیدکنندگان در عین شایستگی و کیفیت بالای اثر تولیدی که در شیوه‌های سنتی کسب و کار موفق و گوی سبقت را از باقی رقبا ربوده‌اند، اشراف و تسلطی به چنین راهکارهای جایگزین نداشته و در نتیجه بازار مملو از عرضه محصولاتی می‌شود که با نازل‌ترین کیفیت و تنها به سبب پویا بودن تولیدکننده آن در فضای مجازی دیگر مجال نفس کشیدن به تولیدکنندگان مطرح این عرضه را نمی‌دهند که البته باید در این میان مواردی همچون برندهای مطرح و تولیدکنندگان صاحب‌نام که خود دارای وبسایت و پایگاه اینترنتی عرضه و ثبت سفارش محصولات هستند را مستثنا کرد.
در عرضه مد و لباس که این روزها یکی از حوزه‌هایی که بیشترین لطمه را از نبود ساز و کار جامع عملی در عرضه و تقاضای محصولات خود می‌خورد نیز شاهد رونق بازار بسیاری در عین عدم شایستگی به مدد فعالیت در شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی هستیم که به‌طور حتم و در خوش‌بینانه‌ترین شکل درصد بسیار کمی از فعالان و تولیدکنندگان مجال جولان، عرضه اندام و معرفی محصولات خود را در آن دارا هستند.
این که توقع داشته باشیم در چنین شرایطی که البته معلوم نیست تا چه زمانی ادامه پیدا کند همه آن‌ها با این محیط کسب و کار آشنا شده و خود را با آن وفق دهند امری محال است که بخشی از آن به خود افراد بازمی‌گردد که تن به چنین ساز و کاری نمی‌دهند.
در چنین اوضاع و احوالی است که متولیان اصلی عرصه مد و لباس و پوشاک کشور باید پای کار آمده و با جمع‌آوری اطلاعات از ایشان، نمونه‌گیری از محصولاتشان در قالب تصویر و ویدئو و متن مکتوب در یک طرح جامع دست به طراحی فضایی بزنند که در آن مشتری و خریدار با مراجعه به سایت و یا درگاه اینترنتی فوراً به خواسته خود به‌منظور خریداری و معامله با تولیدکننده مورد نظر برسد.
حتی در صورت برون‌رفت از این شرایط می‌توان به تداوم چنین ساز و کاری در داد و ستد عرصه مد و لباس امیدوار بود چرا که بسیاری نسبت به آن رغبت نشان داده و خواستار معرفی و عرضه خود از طریق چنین فضایی به برون از مرزها هستند و اگر درصدی هم تمایلی به این همراهی نداشته باشند مختار به منفک شدن از آن خواهند بود، کار بزرگی است اما شدنی است و شاید در آینده مدل عرضه و تقاضای محصولات مد و لباس را تغییر دهد.