سرویس مد و لباس هنرآنلاین: بارها شنیده‌ایم که دیدن فیلم در سالن سینما قابل مقایسه با دیدن فیلم حتی توسط ابزارآلات مدرن و به‌روز صوتی و تصویری که آن را در خانه داریم نیست و دلیل اصلی آن فضا و اتمسفر حاکم بر سالن سینماست که فرایند تماشای فیلم را دقایقی پیش از استقرار بر روی صندلی‌های شماره‌دار، حین مواجهه با پرده نقره‌ای و تا دقایق و ساعاتی پس از اتمام اکران به خود تشکیل می‌دهد، اساساً فیلم دیدن به شکل جمعی و واکنش‌های متفاوت افراد داخل سالن چاشنی مناسبی برای لذت بردن بیشتر از فیلم فراهم می‌آورد تا آنجا که مثلاً در مواجه با صحنه مضحک و طنز در خلال یک فیلم ممکن است خنده‌ای از جانب ما به همراه نداشته باشد اما متأثر از خنده و واکنش مثبت اطرافیان به آن صحنه می‌خندیم و حتی گاه قهقهه سر می‌دهیم.
وقتی در مورد سینما چنین موضوعی صدق می‌کند آن وقت در مور د تماشای تئاتر و یا اجرای کنسرت موسیقی که به شکل زنده هستند این تأثیر چندین برابر می‌شود و حتی واکنش مخاطب موجب شور و شعف بیشتر هنرمندان و درنتیجه اجرای هر چه کیفی‌تر برنامه هنری خواهد شد.
با این تفاصیل باید گفت که اجرای یک اثر هنری و یا عرضه یک محصول فرهنگی و هنری علاوه بر نفس و باطن آن وسیله و ابزاری است در راستای مشارکت‌های جمعی، ایجاد شور و نشاط و بهجت اجتماعی تا جایی که مخاطب در این فرایند و به‌ویژه در نقد و نظر و تحلیل منبعث از آن در وجود خود نوعی اهمیت و مفید بودن و ابراز رضایت را احساس می‌کند.
نزدیک به دو ماه است که به جهت شیوع بیماری کرونا کلیه برنامه‌های رسمی فرهنگی و فعالیت‌های هنری متوقف و به حالت تعلیق درآمده‌اند و این امر یعنی ایجاد خلأ در آن چیزی که معمولاً به‌واسطه جریان یافتن این اتفاق و به‌تبع آن سلامت و پویایی روان و خاطر جامعه روی می‌دهد.
این درست که به جهت نگرانی‌های موجود باید همچنان نسبت به ازسرگیری فعالیت‌های فرهنگی و هنری به‌عنوان مصادیق مشاغل پرخطر ممانعت به عمل آورد، اما تداوم این وضعیت ضمن بغرنج‌تر شدن اوضاع و احوال فعالان این عرصه و متضرر و مغبون شدن آن‌ها مؤلفه مهم سلامت، سرزندگی و طراوت و نشاط جامعه یعنی قرارگیری مخاطبان در جریان یک فرایند هنری را دچار مخاطره می‌کند به‌ویژه اینکه به شرایط حاکم مشخص نیست پایان این پدیده و رهایی جامعه از بند و مخمصه کرونا تا کجا ادامه یابد.
به نظر می‌رسد که مسئولان باید به فکر ارائه راهکارهایی برای ازسرگیری فعالیت‌های هنری و طراحی پروتکل‌های بهداشتی متناسب با جنس و حال و هوای این‌گونه فعالیت‌ها باشند و به‌طور حتم بازگشایی سالن‌های سینما، نمایش و اجرای کنسرت با پذیرش مخاطب مثلاً تا یک سوم گنجایش هر یک از آن‌ها پرخطرتر از ایستگاه و واگن‌های مترو و سایر معابر شهری نیست و راهکارهایی همچون فیلم‌گردی، تئاتر و کنسرت مجازی نمی‌تواند جایگزین فعالیت‌های زنده و پویای فرهنگی و هنری در راستای نشاط و طراوت اجتماعی شود.