به گزارش خبرنگار مد ولباس هنرآنلاین ، تحولات گوناگون در عرصه تاریخ بر روی پوشش لباس تا حدی است که مهاتما گاندی، رهبر مبارز هند از ترفند لباس محلی و ملی کشورش برای بیرون راندن استعمار پیر انگلستان از کشور هندوستان بهره برد.

پذیرفتن این واقعیت که از دشداشه عربی تا لباس سرخپوستان و راهبان مسیحی فاصله فرهنگی، فکری و عقیدتی بسیاری نهفته است چندان سخت نیست چرا که شاید بتوان لباس را تنها در قرون ابتدایی زندگی بشری و در میان اقوام بدوی به عنوان ابزاری برای رفع نیاز دانست اما در طی سالیان بعد لباس ابعاد دیگری حتی در حوزه سیاست نیز برای خود می گشاید تا جایی که تقسیم بندی حوزه لباس را باید مربوط به قرن ها پیش دانست.

استفاده زنان و مردان از لباس هایی با نقش و نگار و هنرهای زیبا در تمام دنیا مشهود است حال سوال اصلی اینجاست که چطور ساری زنان هندی و کیمونو ژاپنی و بسیاری کشورهای دیگر به یکباره در موجی به نام دهکده جهانی محو شده است تا جایی که امروز حتی در ژاپن با وجود تعصبات شدید بر نوع سنت ها شاهد استفاده مردان از کت و شلوار هستیم؟ این همسانی در چه جهتی و از سوی چه کسانی هدایت شده است؟

واقعیت این است که تشکیل ابرقدرتهای رسانه در کشورهای توسعه یافته اصلی ترین عامل برای توجیه استعماری است که سالها در پس پرده تفنگ و توپ خود را به جهان سوم نشان داده است. در چنین شرایطی حضور یک بازیگر مطرح به همان اندازه برای این افراد کاربردی است که استفاده از سلاح های هسته ای می تواند باشد.

اما سوال اصلی اینجاست که آیا محو شدن فرهنگ های بومی و خرده فرهنگ ها در این به اصطلاح دهکده جهانی راهی به سمت فرا مدرنیته است یا فراموشی محض گذشته اشتباهی است که می تواند سبب از خود بیگانگی و از دست رفتن هویت ملی در هر کشوری شود.

گذشتن از لباس های رنگارنگ و خوش نقش و نگار شهرهای ایران به قیمت به دست آوردن فرهنگی که چندان آشنا نیست به نحوی توسط رسانه های قدرتمند باور پذیر شده است که خود به خود سلیقه مخاطبان را به سمت خود می کشاند.

حال مساله اینجاست که آیا ایران با وجود فرهنگ چند هزار ساله در عرصه پارچه و لباس نمی تواند پیشگام صادرات طرح هایی حاوی فرهنگ و هنر مذهبی و ملی خود به تمام دنیا باشد و چرا ما نمی توانیم به درونی سازی فرهنگ کشور خود در بین قشر جوان بپردازیم؟

رنگ های شاد و زیبای لباس های محلی ایرانی به لحاظ تغییر کاربری شاید در دنیای امروز قابل استفاده در ادارات و فروشگاه ها و ... غیره نباشد اما چرا برای تولید لباس هایی با خصوصیت ایرانی و در قالب تقسیم بندی های مختلف به این امر نمی اندیشیم؟

لذا نیازمندیم با طراحی لباس در این حوزه علاوه بر حفظ هویت فرهنگی بخشی از نیازهای روحی و جسمی جامعه انسانی را نیز تامین کنیم. استفاده از نقوش اسلیمی و یا بته جقه شاید نخستین ویژگی باشد که به محض یادآوری از لباس مختص کشورمان به ذهن می رسد اما آیا واقعا به صرف استفاده از یک طرح یا رنگ می توان مدعی طراحی لباسی بومی و بر طبق خواسته های مردم شد؟

شاید برای این مساله لازم باشد به سراغ مسئولین و مردم برویم تا کنکاشی تازه از نگاهی نو به این مساله داشته باشیم.

سولماز فیروزی، کارمند فروش در بخش خصوصی درباره ویژگی های انتخاب یک لباس به خبرنگار ما گفت: اولین نکته ای که در انتخاب لباس به آن توجه می کنم مساله رنگ است چرا که معتقدم رنگ ها همواره دنیایی از انرژی در خود دارند که می تواند به شرایط روحی من کمک شایانی کند.

وی در ادامه افزود: البته مساله مدل لباس نیز از درجه اهمیت برخوردار است به شخصه بیشتر لباس های سنتی را به خاطر نوع پارچه ها و خنکی و گشادی ترجیح می دهم اما مساله اینجاست که اغلب طرح های سنتی نیز در جامعه قابلیت استفاده را ندارد چرا که هنوز فرهنگسازی گسترده ای در این زمینه انجام نشده است.

فیروزی بیان کرد: مسائل کوچکی چون چین های قسمت پایین تنه برای من به عنوان یک خانم برای پوشش مناسب اهمیت دارد ضمن اینکه جیب لباس با اینکه به ظاهر مساله کوچکی است اما از اهمیت خاصی برخوردار است.

وی تصریح کرد: همواره سعی می کنم از لباس هایی با خاصیت و ویژگی ایرانی استفاده کنم مثل کیف های جاجیمی اما مشکل این جاست که اغلب این لباس ها هزینه بر هستند ضمن اینکه برخلاف برندهای خارجی در مقابل مبلغ پرداختی هیچگونه ضمانت کیفتی وجود ندارد.

مباحثی نظیر برند سازی داخلی با توجه به پوشش های غنی و زیبای گذشته از جمله مسائلی است که برای زیرساخت های مد و لباس امروز کشور به آن نیازمندیم. ویژگی هایی نظیر استاندارد متناسب اندام مردم کشور در طراحی لباس ها و توجه به سلیقه عمومی مخاطبان از جمله مهمترین مواردی است که می توان بر آن تاکید کرد.

سمیه باقری

انتهای پیام/61