سرویس تئاتر// مسعود دلخواه انسان‌های بزرگ و تاثیرگذار، از طریق شاگردانی که در طول عمر خود پرورش داده اند و آثار زیبا و بیادماندنی که از خود برجای گذاشته اند، همواره در دل مردم و علاقه‌مندان آنها و در نگاه تاریخ زنده اند و همچون یک انرژی سیال و پایان ناپذیر، پس از مرگ نیز در زندگی دیگران جاری هستند.استاد سمندریان از این گروه انسان ها بود. دقیقا ۳۵ سال پیش بود که برای نخستین بار، به عنوان دانشجوی سال اول بازیگری و کارگردانی، با استاد سمندریان در کلاس فن بیان دانشکده هنر‌های دراماتیک آشنا شدم ، چه صدای قوی، مطمئن و زیبایی داشت و آخرین بار همین چند هفته پیش بود که در تماشاخانه ایرانشهر به اتفاق همسر بزرگوارش هما روستا و اصغر همت آخرین عکس های یادگاری را با استاد انداختیم. استاد از لحاظ جسمانی بسیار تکیده شده و تغییر کرده بود اما یک چیز در او در طول این ۳۵ سال تغییر نکرده بود و آن "کودک درون" حمید سمندریان بود که همچنان سرزنده و پرانرژی و بازیگوش ما را در تمامی لحظات به خود مجذوب می کرد. استاد عزیز و محبوب، انرژی عاشقانه تو به تئاتر، همچنان در رگ‌های زندگی هنری ما جاری است.
انتهای پیام/۵۴/۵۳