سرویس سینمایی هنرآنلاین: در جایی از فیلم "غلامرضا تختی" در نامه‌ای از مصدق به تختی می‌خوانیم که او برای مردم ایران نمادی از پیروزی و غرور ازدست‌رفته‌شان است و انتظار می‌رود همین جمله، راهگشای بهرام توکلی در راستای ساختن فیلمی درباره یکی از بزرگ‌ترین اسطوره‌های این مملکت باشد و داستان زندگی‌اش را به گونه‌ای روایت کند که به نیاز امروز مردم در غیاب قهرمانی که به آن‌ها امید دهد، پاسخ بگوید و حس افتخار و عزت نفس ملی‌شان را با ارجاع به گذشته برانگیزاند.
آدم‌ها عکس شخصیت‌های محبوبشان را در خانه‌هایشان نگه می‌دارند، زیرا احساس می‌کنند حتی تصاویر بی‌جان آن‌ها نیز می‌تواند الهام‌بخش و تأثیرگذار باشد و به آن‌ها قدرت و جسارت ببخشد که در برابر دشواری‌های زندگی دوام بیاورند و کار درست را انجام دهند. پس طبیعی است که مردم در میان تصاویر فیلم "غلامرضا تختی" به جستجوی قهرمان گمشده‌ای برمی‌آیند که بتوانند با همذات‌پنداری با او بر ناتوانی و ترس و ضعف غلبه کنند و از موفقیت و محبوبیت و کامیابی او در جهت جبران و ترمیم تیره‌روزی‌ها بهره ببرند.
اما آنچه توکلی از تختی نشان می‌دهد، مرد تنها و نومید و رانده‌شده و شکست‌خورده‌ای است که هیچ شباهتی به قهرمان رؤیاهای یک ملت ندارد و در همان وضعیت غم‌انگیز خود مخاطب به سر می‌برد و در انتها کارش به انزوا و خودویرانگری می‌کشد. فرایند آشنایی‌زدایی و اسطوره شکنی توکلی از تختی بیش از آن که او را یکی از مردم نشان دهد و به مخاطب نزدیک‌ترش کند، میان او و تماشاگر شکاف پرنشدنی برقرار می‌سازد و مردم را در سخت‌ترین روزگار مملکت از داشتن قهرمانی که نقطه اتکا و امنشان باشد، محروم می‌سازد. توکلی به این نکته توجه ندارد که مردم وقتی حاضرند دست و پا زدن قهرمانشان در فلاکت و نکبت و بدبختی را ببینند و تحمل کنند که درنهایت شاهد بیرون آمدن او با سربلندی از منجلاب پیرامونش باشند و هیچ چیزی نتواند به وجهه محبوب و دست‌نیافتنی او خدشه‌ای وارد کند.
در واقع مهم‌ترین چیزی که به فیلم ضربه مهلکی می‌زند، فقدان آن حس شور و انرژی و قدرت و انگیزه و امید و شجاعت و میل به پیروزی است که قهرمانی همچون تختی به مردمش می‌بخشد و فیلم نمی‌تواند با گذر از تمام لحظات تلخ و سیاه زندگی تختی عبور کند و نشان دهد که پهلوان شکست‌ناپذیر ما نیز هرچند انسانی مثل همه ما بود که بارها در برابر سختی‌ها و مصائب زندگی زمین خورد و از تنهایی و درک نشدن و خیانت و قدرناشناسی جامعه اطرافش رنج برد، اما فکر و مرام و شخصیت او چنان یگانه و کمیاب و تکرارناشدنی است که همچنان نماد پیروزی و افتخار و غرور ملی ما به حساب می‌آید و هیچ چیزی نمی‌تواند عکس او را از بالای زورخانه‌ها پایین بکشد و نامش را کوچک کند و مهرش را از قلب‌ها ببرد.