سرویس معماری هنرآنلاین: پریتزکر، بزرگ‌ترین جایزه معماری در جهان که از آن به عنوان نوبل معماری نام می‌برند، در سال جاری به آراتا ایسوزاکی، معمار برجسته ژاپنی تعلق گرفت.
این معمار سرشناس ژاپنی طراحی ساختمان‌ها و سازه‌های ماندگاری را در شهرهای مختلف جهان بر عهده داشته که مجموعه بزرگ ورزشی سن جوردی در شهر بارسلون، یکی از مهم‌ترین ورزشگاه‌های ساخته شده برای بازی‌های المپیک ۱۹۹۲، موزه هنرهای معاصر لس آنجلس و نیز ساختمان مرکز کنوانسیون ملی قطر از جمله آن‌هاست.
از دیگر بناهای طراحی شده توسط آراتا ایسوزاکی، معمار برجسته ژاپنی می‌توان به برج معروف آلیانس در میلان ایتالیا، ساختمان آکادمی مرکزی هنرهای زیبا در چین، بنای داموس در لاکرونیای اسپانیا و ساختمان موزه هنرهای مدرن گونما در ژاپن اشاره کرد.
هیئت ژوری چهل و ششمین دوره از مراسم اهدای جایزه پریتزکر بدین ترتیب امسال هفتمین معمار برجسته ژاپنی را مستحق دریافت نوبل معماری معرفی کرد. شش تن از معماران ژاپنی پیشتر موفق به دریافت این جایزه شده بودند.
آمریکا در حال حاضر با هشت معمار برگزیده در صدر فهرست کشورهایی قرار دارد که تاکنون این جایزه را دریافت کرده‌اند. هدف از اهدای این جایزه تقدیر و بزرگداشت معمارانی است که در قید حیات هستند و ثمره ذوق و خلاقیت آن‌ها در خدمت بشریت قرار گرفته است.
زندگی‌نامه و بیوگرافی آراتا ایسوزاکی
معمار، معلم و تئوریسین ژاپنی، آراتا ایسوزاکی ( متولد 23 جولای 1931) کمک کرد تا تأثیرات تفکرات و معماری‌های ژاپنی به تعدادی از معتبرترین ساختمان‌های قرن بیستم راه یابد و به کار و طراحی در بالاترین سطح کیفی ادامه داد. در آغاز، ایسوزاکی در فرم مشخصی از مدرنیسم طراحی می‌کرد ولی در ادامه، او افکار و تئوری‌های خودش بر معماری را در درون سبکی پیچیده گنجاند که شکل و فضای خالص را به همان اندازه به کار می‌گرفت که از ایده‌های پست مدرن در آثارش بهره می‌برد. طراحی‌های ایسوزاکی با سازگاری بالا و به شکلی اجتماعی، مرتبط با بافت اطراف بود و آثارش همواره از جهت حساسیت بالا نسبت به بافت مورد تحسین قرار می‌گرفت و این در حالی بود که همواره موقعیت‌های (مکان‌های) خاص خودش را هم خلق می‌کرد.
ایسوزاکی در خانواده‌ای ثروتمند به دنیا آمد و از دانشگاه توکیو فارغ‌التحصیل شد و در ادامه، حرفه‌اش را زیر نظر معمار شاخص ژاپنی، کنزو تانگه آغاز کرد و سال 1963 دفتر تانگه را ترک کرد ولی تا سال‌های 1970 همچنان با مربی قدیمی‌اش کار می‌کرد. با این وجود، ایسوزاکی بسیار سریع نام خودش را در معماری ثبت کرد و توجهات بسیاری را برای طراحی کتاب‌خانه ریاست شهر اویتا در سال‌های 1960 به خود جلب کرد، این اثر یک ساختار بتنی بود که ویژگی‌های هر دو سبک بروتالیسم و متابولیسم را هم‌زمان به اشتراک گذاشته و به عینیت رسانده بود و البته این طراحی آن‌گونه بود که توانست احترام و ارزشی را برای ایسوزاکی در جامعه معماران حرفه‌ای به ارمغان آورد تا او بتواند به عنوان معمار اصلی و مدیریت اکسپو سال 1970 اساکا، به همراه تانگه، دعوت به همکاری شوند.
با همان سرعتی که نام خود را در معماری خلق و ثبت می‌کرد، ایسوزاکی در حساسیت نسبت به دسته‌بندی‌های رایج معماری بسیار سریع عمل می‌کرد. اولین یافته‌های مدرنیسم او، به شکلی سریع، به نفع تمایلات کنونی خودش، همچون ابداعات شخصی، ترکیب کردن ایده‌های پست مدرن و معماری بافت گرا (کانتسکچوال) از میان رفت. حس شوخ طبعی ایسوزاکی کمکش کرد؛ کلاب بیرون شهر فوجیمی (1973) در شهر اویتا شکل علامت سوال طراحی شده بود که نشان دهنده آشفتگی ذهنی ایسوزاکی نسبت به وسواس فکری کشورش با بازی گلف بود. در ادامه، سبک شخصی‌اش این حالت را به خود گرفت و می‌توان عینیتش را در این دو پروژه دید؛ او در سال‌های 1980 بر موزه هنر معاصر لوس انجلس با هدف پاسخ گویی به عموم مردم و اظهار نظرهای انتقادی کار کرد و این ویژگی طراحی‌هایش در پیشنهاد طراحی ساختمان‌های مربوط به المپیک در بازی‌های سال 1992 و 2006 همچنان پرورش یافتند؛ هر دو پروژه برای توجهشان به سایت‌هایی که در آن‌ها ساخته شدند، همواره مورد تحسین و تقلید جامعه حرفه‌ای معماری قرار گرفتند.
در سایت آراتا ایسوزاکی این‌چنین نوشته است که " ایسوزاکی معماری خلق می‌کند که در زمینه ایده‌ها و فضاهایش بسیار شخصی برخورد کرده است و این شیوه توصیف شخصیت او را در هر مدرسه فکری معرفی می‌کند. او هم‌زمان، به این تمایل به پاسخ گویی تنها در یک سبک خاص در حرفه‌اش مقاومت کرده است و در عوض ترجیح می‌دهد که راه‌حل‌های خاص معمارانه ای را در پاسخ به نیازهای اجتماعی، سیاسی و فرهنگی بافت‌های متعلق به کارفرمایان و سایت‌های متفاوت را بیافریند " . ایسوزاکی همچنان نسبت به برچسب‌های خاصی که بر کارهایش می‌زنند، حساس است و پروژه‌های امروزش همچنان به دنبال به پرش میان خلوص و پیچیدگی هستند.
منبع: آرل