سرویس موسیقی هنرآنلاین : مستند "قطار مسیر 60" به کارگردانی کتایون جهانگیری، تولید سال 1392 به اوضاع و احوال موسیقی از دو زاویه دیدِ دولت و مردم در ژانرهای مختلف موسیقی پس از انقلاب اسلامی ایران می‌پردازد.
این مستند به نه بخش تقسیم شده که با حضور هنرمندانی چون نادر مرتضی‌پور، نعمت‌اله گلزار، محمد گلریز، فروغ بهمن‌پور، حمید شاهنگیان، کیوان ساکت، علی‌اکبر قاضی‌زاده و برخی دیگر از فعالان عرصه‌ی موسیقی در مورد وضعیت موسیقی پس از انقلاب و دوران جنگ تحمیلی و پس از آن مصاحبه شده است. در حقیقت این فیلم به آسیب‌شناسی موسیقی پس از انقلاب تا اواخر دهه هفتاد شمسی می‌پردازد. به سرگذشت تأثرانگیز هنرمندانی چون پرویز یاحقی، امیرناصر افتتاح، اکبر گلپایگانی، حسین خواجه‌امیری و... اشاره می‌کند که پس از انقلاب یا خانه‌نشین و ممنوع‌الفعالیت شدند یا رفتارهای ناشایستی با آنها شد.
با تغییر سیاست‌ها و رویکردهای ارکستر سمفونیک، نوازندگان خارجی نمی‌توانستند در ارکستر بمانند، به همین خاطر فرهاد مشکات (رهبر ارکستر) و نوازندگان خارجی ارکستر کشور را برای ادامه‌ی فعالیت‌های موسیقایی ترک می‌کنند و رهبرانی چون حشمت سنجری ارکستر دولتی را هدایت می‌کنند که با سختی‌هایی برای کار روبه‌رو می‌شوند، اما مشاهده می‌شود هر طور که شده برای حیات موسیقی کشور از جان مایه می‌گذارند. در حقیقت این فیلم به مبارزه‌ی برخی از هنرمندان موسیقی به شکل‌های مختلف برای حضور در عرصه موسیقی‌ــ ولو به هر شکلی‌ــ اشاره دارد.
فعالیت برخی از آهنگسازان برای خلق آثار وطنی (برای مثال ساخت یک اثر در یک روز) باعث می‌شود تنها بخشی از آنها جدی قلمداد شود. همچنین با شنیدن صدای خوانندگان آن‌زمان مثل جهانگیر زمانی، مهرداد کاظمی، رشید وطن‌دوست، حسام‌الدین سراج، شهرام ناظری و... این تنوع صوتی همچنان در موسیقی کشور وجود دارد.
تضادهایی که در گفته‌های هنرمندان در مورد اتفاقات و شخصیت‌های هنری آن دوران وجود دارد به جذابیت‌های مستند افزوده است. صدور مدرک درجه یک هنری به برخی از خوانندگانی که ده‌ها و صدها سرود خوانده بودند در نوع خود تأمل‌برانگیز است.
اگرچه این فیلم به نکات تاریخ خوب و بااهمیتی اشاره می‌کند اما چند دلیل باعث شده است این مستند در زمره فیلم‌های خوب قرار نگیرد. مواردی چون عدم انتخاب درست برای گفتگو با برخی از هنرمندان مثل کیوان ساکت که فعالیت شاخصی در عرصه موسیقی آن زمان ایران نداشته است. اطلاعات پراکنده‌ای که از وضعیت موسیقی در ژانرهای مختلف به بیننده نشان داده می‌شود و هر کدام را نصفه و نیمه رها می‌کند و بیننده نمی‌تواند به یک جمع‌بندی مشخصی برسد؛ حتی پایان مستند با موسیقی پاپ در اواخر دهه هفتاد تمام می‌شود که ربطی به اجراها و افرادی که با آنها مصاحبه شده و در آن دوران فعالیت کرده‌اند ندارد و صرفاً می‌خواهد تغییر سیاست‌های مدیران کشور نسبت به موسیقی و ظهور دوباره موسیقی پاپ را نشان دهد.