به گزارش هنرآنلاین، کاوه خورابه در ارائه مقاله "گفتمان موسیقی ایران در چهل سال اخیر" اظهار کرد: موسیقی مفهومی ذهنی و انتزاعی است و به همین دلیل در مباحث اندیشه جای می‌گیرد و اگر بخواهیم در چهار دهه گذشته به آن بپردازیم، باید آن را با عناصر ایدئولوژیک مورد بررسی قرار دهیم.
او در این زمینه افزود: اگر بخواهیم موسیقی را مغایر موازین و ایدئولوژیک انقلاب بدانیم، باید همه هنرها را مغایر با آن قلمداد کنیم. این در حالی است که ما با موسیقی‌ای مواجه هستیم که بعد از انقلاب اسلامی متولد شد. این موسیقی در راه اهداف انقلاب بود. حتی شعارها، آهنگین و وزن‌دار بودند و انقلاب موسیقی را از آن خود کرد. در دوران جنگ و دفاع مقدس هم همین‌گونه است و استادان بزرگی مانند شجریان، لطفی و ناظری اجراهایی دارند که هنوز یادآور آن دوره زمانی است.
خورابه به فرهنگ موسیقایی کشور در دهه‌های مختلف اشاره کرد و ادامه داد: موسیقی ردیف دستگاهی، موسیقی نواحی، موسیقی کلاسیک و موسیقی پاپ و مردم پسند در دوران و زمان‌های خاص و در دهه‌های مختلف مورد توجه قرار گرفت. موسیقی که زمانی به قهقرا و ابتذال رفته بود، دوباره به موسیقی ارزشمند بعد از انقلاب تبدیل شد و حامل پیام‌ها و آرمان‌های ما بود.
این پژوهشگر در پایان سخنان خود به آمارهایی اشاره کرد که از رشد و توسعه هنر موسیقی کشور خبر می‌داد و خاطر نشان کرد: آمارهایی که به آن اشاره می‌کنم، شامل کاست، کنسرت، اجراهای صحنه‌ای و ... است. به طور مثال در سال 1396 آماری، 2499مجوز کنسرت، 495 مجوز نشر آلبوم، 26 مجوز آلبوم تصویری، 265 مجوز نماهنگ و 1150 مجوز تک آهنگ، صادر شده است. در زمینه آموزشی نیز، قبل از انقلاب اسلامی تنها یک دانشگاه هنر و یک مدرسه موسیقی بود که امروزه به چندین دانشگاه، 15 هنرستان، 1500 آموزشگاه موسیقی، آموزشهای خصوصی و ... ارتقاء یافته، که این بیانگر رشد و اعتلای موسیقی در چهار دهه گذشته است.