سرویس معماری هنرآنلاین، در توضیح این نشست آمده است: به همان اندازه که پیشینۀ بنای شهر در ایران کهن، مقوله‌ای پر قدر و همراه و هم‌داستان با شکل‌گیری و سازمان یافتن اجتماعی نخستین ساکنان این سرزمین است، نخستین تدبیرها برای سازمان دادن به نهادهای مدنی، امری پرمعنا نشان می‌دهد. شهر در این معنا موجودی است که در گستره‌ای الهی- انسانی زاده می‌شود و بانی‌اش "شاه" است. از این روی، نخستین شهرهای ایران، عبارت‌اند از دماوند که آن را کیومرث ساخته یا ری و شوش‌وری که هر دو را هوشنگ بنا نهاده است، آنچه مشهود است، اسطورۀ شهر ایرانی از وجه تعمیم بنای نخستین شهرها به دست نخستین شهریاران خبر می‌دهد.

زمینه‌های معنوی یا آسمانی زایش در شهر ایران زمانی تقویت می‌یابد که با برآمدن نخستین انسان "مشی و مشیانه" و گام‌های بعدی آفرینش، نخستین شهر ایرانیان پا به عرصه وجود می‌گذارد. با وجود همه پیشینه‌های الهی – معنوی، شهرهای ایران زمین، نتوانستند آورنده جوّی شوند که از یکسوی زاده تجربه‌هایی پویا باشد که از جمله، نهضت‌هایی بزرگ را برای رهایی از حکومت‌های بیگانه برپا می‌کرد و از سوی دیگر، به نظام مدیریتی مقبولی برسد که شهر را به مثابه موجودیتی پویا، در گسترۀ سرزمینی گوناگون کارآیی بخشد و ضمن برخورداری از توان آفرینش اندیشه‌هایی پیشرو و تابناک (از شهرستانی تا سهروردی و از خواجه نظام‌الملک تا رشیدالدین فضل‌الله) راهی از ریشه نو را برای سامان دادن به فضای شهری پیدا کند. این امر، علیرغم پیوسته پایدار نگه داشتنِ زبان و فرهنگ ایرانیان صورت می‌گرفت، که به این دو هیچ‌گاه محل آن داده نشد تا به جامعیتی نو بیاندیشند و مردمان را در شرایطی قرار دهند که با اتکا بر قانون، بتوانند در همۀ نقاط قابلِ سکونت سرزمین‌های ایران، شهروندی به شمار آیند، محق به حق تعریف شده‌ای که هم‌زمان، آسمانی، الهی، مدنی و انسانی به شمار می‌آید.

شهر ایرانی در طول دوران تاریخی خود، راه و رسمی برای زاده شدن، رشد کردن، مدیریت شدن و ماندگار شدن داشته که هیچ‌گونه شباهت مستقیم با شهرهای یونانیان و دیگر سرزمین‌های کهن ندارد. آتش‌ها، ویرانگری‌ها و به سرقت رسیدن توسط بیگانگان، از یک سوی و عادت ایرانیان به نانوشتن آنچه می‌دانسته و می‌زیسته‌اند، از سوی دیگر، امکان دسترسی به وجه قابل اسناد آن راه و رسم‌ها را از میان برده‌اند. در کتاب‌ها و گزارش‌هایی که معمولاً در باب شهر و رشد آن (به عنوان مقوله‌ای جهانی) می‌یابیم، گذارهایی وجود دارند که الزاماً با چگونگی شکل‌گیری و رشد شهرهای ایرانی، انطباق ندارند و جای خالی این انطباق، آن جایی بیش‌تر رخ می‌کند، که بینشی بیگانه با ذات محفل زندگی ایرانیان، مبنا قرار داده می‌شود. امروزه دانشمندان پی جویِ شناخت آنچه در گسترۀ شهرسازی (به مثابه یک علم) می‌گذرد، با مشکلاتی روبه‌رو می‌شوند که از اتکا بر تجربه، برداشت‌های شخصی و نیز توانمندهایی نشأت می‌گیرند که دارای اعتبار تجربی‌اند.

در عصر مدرن، مقوله شناخت شهر و آینده پژوهی شهر و ترسیم روشنی از سرنوشت آن، نمی‌تواند بی اتکا بر اصل‌ها، هدف‌ها و آرمان‌هایی که بارِ بومی و ملی دارند، مطلوب و مقبول باشد. اینجا، ذات میان دانشیِ شهرسازی به مثابه اصل نخستین رخ می‌کند و تمامی زمینه‌های بازشناسی علمی برای شناخت واقعیت‌ها و حقیقت‌های هر شهر را بر پایۀ داده‌های موجود و خواسته‌های برخاسته از دانش‌های گوناگون فرا می‌گیرد و برای هر یک، به تعیین ویژگی‌های کمی و کیفی، در برش‌های زمانی خاص می‌پردازد.

در دویست و هشتاد و نهمین گفتمان هنر و معماری که به بررسی و نقد کتاب "شهر ایرانی؛ در سنجش جهانی" تألیف دکتر محمد منصور فلامکی اختصاص دارد، خانم دکتر سیمین حناچی و آقایان مهندس سهراب مشهودی و مهندس یزدان هوشور سخنرانی خواهند کرد که با نمایش فیلم همراه است. دبیر پنل در این گفتگو مهندس علیرضا قهاری خواهند بود.

علاقه‌مندان به حضور در این نشست می‌توانند چهارشنبه 21 شهریورماه 1397 از ساعت 15:30 الی 17:30 به موزه هنرهای دینی امام علی (ع) خیابان ولیعصر (عج)، بالاتر از ظفر، بلوار اسفندیار، شماره 35  مراجعه کنند.