به گزارش هنرآنلاین، ارزمون، دوتارنوازی بود که نسبش به لوریان هند می‌رسید و چهره‌اش نیز گواهی روشن بر این موضع بود. قرن‌ها پیش اجداد او در مازندران ایران سکنی گزیده، شغل خود را نسل اندر نسل به یکدیگر منتقل کردند.
گدارها یا گودرها پاسداران موسیقی مازندران در شرق این استان هستند. به روایت شاهنامه فردوسی اینان به درخواست بهرام گور از هند به ایران آمدند تا شادی‌های مردم را افزون کنند.
بدین سان می‌توان پنداشت، اکنون آنان بیش از هزار سال است که برای مردم می‌نوازند و می‌خوانند، اما خود زندگی‌های غم انگیز و درد باری دارند و به سختی امرار معاش می‌کنند.
ارزمون سال 1338 در طبقده از روستاهای اطراف ساری متولد شد. از همان کودکی همراه عموی خود مرحوم نظام شکارچیان به مجالس و محافل پا گذاشت و کم کم خواننده و نوازنده‌ای چیره دست شد.
آنان که "عشقعلی یاغی"، "ذبی پهلوون" و"شیرین جان" را با صدای ارزمون گوش کرده‌اند، می‌دانند که صدای او بلندا و زنگ خاصی دارد.
ارزمون از سن 12سالگی به رادیو گرگان معرفی و در سن کم به خواننده‌ای حرفه‌ای بدل شد.
دو تار ارزمون از دو تار خراسانی کمی کوچک‌تر بود و علاوه بر آن سبک نواختن او صدایی متفاوت را به گوش می‌رساند.
ارزمون شکارچیان که زمانی رادیو گرگان در تسخیر صدای او بود، بیش از یک دهه به دلیل سکته‌های مکرر مغزی در گوشه خانه محقرش افتاده بود و کسی خبری از او نمی‌گرفت.
او زمستان سال گذشته با سکته مغزی چند باره‌ای، قدرت تکلم خود را از دست داده بود و در ملاقات سوم خردادماه امسال استاد ابوالحسن خوشرو با او، تنها توانست به تلخی بگرید.
این نوازنده و خواننده مطرح قوم گودار در 15 سال اخیر انواع بیماری‌های جسمی را همراه با ناتوانی‌های اقتصادی تحمل کرد و سرانجام در بامداد 15 مرداد درگذشت.