به گزارش هنرآنلاین، نشست خبری ایران درودی؛ بانوی هنر ایران، صبح امروز ۲۰ اردیبهشت ماه در گالری ممیز خانه هنرمندان ایران برپا شد. درودی در ابتدای این برنامه در مورد دلایلش برای راه‌اندازی بنیاد ایران درودی گفت: اندیشه بنیاد و تشکیل آن از سال‌های گذشته بخشی از آرزوهای بسیار مهم من بود، زیرا همواره دوست داشتم بنیادی پشت سرم باقی بماند تا کارهایم را ادامه دهد.
وی اشاعه فرهنگ نقاشی در ایران را وظیفه اصلی خود دانست و افزود: حرفه نقاشی را از سال ۳۹ همزمان با فعالیت مطبوعاتی در روزنامه کیهان و صفحه اندیشه و هنر شروع کردم و از همان زمان نقدهای نقاشی را نوشتم و برای آنکه بتوانم وسیله مهم و جدیدی به نام تلویزیون را در راستای هنری ام به کار گیرم به آمریکا سفر کردم و در رشته سینما درس خواندم تا از آن برای معرفی نقاشی بهره بگیرم.
وی با بیان این که در سن ۳۳ سالگی از جمله نقاشان معروف ایران و جهان بوده است گفت: در دهه ۴۰ بسیاری از مجلات معروف دنیا مثل نیوزویک درباره آثار من نوشتند و اکنون فکر می‌کنم اگر آثارم مورد توجه بوده است،برای حفظ آن‌ها کاری کنم که بعد از من بماند بنابراین در طول دو سال گذشته تمام آثارم را به ایران منتقل کردم و شش ماه پیش نیز ۱۹۰ تابلو نقاشی‌ام را به بنیاد «ایران درودی» هدیه کردم.
او در بخش دیگری از سخنانش با تأکید بر این که وظیفه‌اش را نسبت به هنر ایران به خوبی انجام داده است گفت: اسم من «ایران» است و هر جایی که در خارج از ایران نمایشگاه گذاشته‌ام، همه می‌دانستند که یک ایرانی‌ام و از سوی دیگر با آثارم در جهت اشاعه هنر ایران تلاش کرده‌ام.
درودی تصریح کرد: همواره آرزو داشتم تا روزی ایران وارد صفحه‌ای از هنر جهان شود و سعی کردم از طریق تلویزیون و با پخش فیلم‌هایی از هنر نقاشی آن را به درستی معرفی کنم و این آرزو را داشتم تا نقاشان در ذهن مردم باقی بمانند، زیرا ما این فرهنگ نقاشی را لازم داریم و جای خوشحالی است که در این سال‌ها عملکرد خوبی داشته‌ایم.
این هنرمند نقاش، تدریس در دانشگاه شریف را یکی دیگر از فعالیت‌های خود در آن سال‌های دور دانست و اضافه کرد: شش سال در تلویزیون کار کردم و بعد از آن استعفا دادم و به دعوت دانشجویان دانشگاه شریف بحث شناسایی هنر را تدریس کردم و از همان زمان بهترین کارهای نقاشی‌ام را برای راه‌اندازی موزه‌ای خصوصی کنار گذاشتم تا روزی ایران صاحب یک موزه خصوصی نقاشی از یک هنرمند باشد.
درودی درباره اهداف تشکیل این بنیاد هم گفت: هدف از تشکیل این بنیاد تنها یک موزه برای آثارم نیست، بلکه این بنیاد به برگزاری نمایشگاه‌های خارجی،تشویق جوانان مستعد و اهدای جایزه به بهترین نقاشان جوان را نیز در برنامه خود دارد که اگر هم من نباشم،فعالیت‌های آن با حضور اعضای ۱۱ نفره هیئت مدیره بنیاد ادامه خواهد یافت.
وی درباره یکی از بزرگترین تابلوهایش که با کامیون به ایران آورده است توضیح داد: در خانه‌ای که در پاریس داشتیم دری بود که به درخواست خواهرم تخت جمشید را روی آن نقاشی کردم و همیشه در آرزوی انتقال این اثر به ایران بودم که خوشبختانه یک سال و نیم پیش با کامیون آن را به ایران انتقال دادم و امروز در طبقه دوم این نمایشگاه به نمایش درآمده است. اما این اثر به دلیل بلند بودن آن امضا ندارد.
درودی به کتاب در فاصله دو نقطه که تاکنون ۱۲ بار تجدید چاپ شده است اشاره کرد و گفت: من با کتاب در فاصله دو نقطه با مخاطبانم ارتباط برقرار کردم و بسیاری از آن‌ها بعد از خواندن این کتاب به دیدن من می‌آمدند، قدرشناسی مردم ایران را نسبت به خودم نه با نقاشی‌هایم بلکه با انتشار این کتاب گرفتم.
وی افزود: من معتقدم که نقاشی از ادبیات جداست و بیشترین تلاشم را در زمینه نقاشی داشته‌ام اما با این وجود کتاب در فاصله دو نقطه ارتباط بیشتری با مخاطب ایرانی پیدا کرد و از طریق این کتاب توانستم مردم و مخاطبانم را با هنر نقاشی نو ایران آشنا کنم.
درودی در بخش دیگری از سخنانش با بیان این که در سن ۷۵ سالگی دیگر هیچ توقعی ندارد گفت: دیگر هیچ چیزی در سرنوشت من تأثیرگذار نخواهد بود و تنها عشق است و نقاشی که به من زندگی می‌بخشد.
این هنرمند مدرنیست درباره آثاری که عصر امروز به نمایش عموم خواهد گذاشت گفت: این‌ها بخشی از آثاری هستند که به بنیادم هدیه کرده‌ام و دوست داشتم آثاری مثل نبض تاریخ، سلطه بودن،طغیان کویر و ... را نیز روی دیوار می‌بردم ولی احساس کردم مشابه نمایشگاهی می‌شود که سه سال پیش در موزه هنرهای معاصر گذاشتم بنابراین از نمایش دوباره آن‌ها صرف نظر کردم و در کنار آن تعدادی از آثار جدید را به نمایش گذاشتم.
وی درباره عدم حضور فیگور در آثارش هم گفت: من به مشخصات ظاهری انسان علاقه‌ای ندارم، بلکه اندیشه انسانی است که برای من مهم است و من آن را تصویر کرده‌ام، فکر می‌کنم فیگور و حضور انسانی کارم را محدود می‌کند.
وی همچنین گفت: برخی از آثاری را که دوست ندارم از بین می‌برم، قبلا آن‌ها را می‌سوزاندم و اکنون روی آن‌ها را با رنگ سفید می‌کنم،هنوز هم وقتی زیاد روی یک اثر کار کنم حتما خراب می‌شود و باید آن را از بین ببرم.
درودی گفت: موقع نقاشی کردن سعی می‌کنم از دانسته‌هایم فاصله بگیرم و به نتیجه کارم فکر نمی‌کنم بلکه آن را انجام می‌دهم درست مثل نفس کشیدن که گاه خوب است و گاه ممکن است سخت باشد.
این هنرمند نقاش در خاتمه از برخی غرض‌ورزی‌ها گلایه کرد و گفت: من از این غرض‌ورزی‌ها که مانع کار یک نقاش ۷۵ ساله می‌شوند، ناراحت می‌شوم، از تحریف کردن‌ها ناراحت می‌شوم و می‌دانم که چگونه یک رسانه می‌تواند هنرمندی را تحریف کند و یا به او ارزش بگذارد،من از ۲۷ سالگی مورد انتقاد برخی مطبوعات بوده‌ام، اما تاب آورده‌ام چون هدفم خدمت به جوانان سرزمینم بوده است، حالا هم اگر مطمئن بودم تا سه سال دیگر زنده خواهم ماند،جلد دوم کتاب در فاصله دو نقطه را می‌نوشتم.
درودی در بخش پایانی نشست گفت: همیشه از سم‌پاشی و غرض ورزی ناراحت می‌شوم، زیرا در تمام این سال‌ها زندگی خصوصی و غیر خصوصی‌ام را برای نقاشی و ارتقای این فرهنگ گذاشتم و فکر نمی‌کنم لحظه‌ای در جایگاهی که هستم غفلت کرده باشم.
انتهای پیام/31