این هنرمند خوشنویس به هنرآنلاین گفت: معمولا در جشنواره های بین المللی ما کشورهایی حضور دارند که خیلی ماهیت حرفه ای و شاخصی در زمینه هنرهای مختلف ندارند.
وی ادامه داد: اگر برگزاری دوسالانه ها به معنای واقعی بین المللی باشد بسیار خوب است و می تواند کمک کند. مخصوصا خوشنویسی ما که جای کار بسیاری دارد. ما از دسته های مهم خوشنویسی در دنیا هستیم و بعد از خط چینی و لاتین خط ایرانی اسلامی قرار می گیرد که حرف های زیادی برای گفتن دراین زمینه به دنیا داریم و می توان جشنواره و بینال‌های خوبی با حضور این دو گروه در کشور برگزار کرد.
ملک زاده افزود: برگزاری دوسالانه‌ها ما تنها چند اشکال سخت افزاری دارد که از جمله مهمترین آنها به نمایش درآمدن آثار است که متاسفانه هنوز فضای مناسبی برای نمایش آثار نداریم و شهر قزوین خیلی به عنوان پایتخت خوشنویسی شرایط مناسبی برای نمایش آثار ندارد.
این خوشنویس اظهار کرد: ما علاوه بر مشکلات انجمن خوشنویسان موضوع معیشت و امرار معاش هنرمندان را داریم که به شدت ضعیف است و دولت هم حمایتی از این هنرمندان نمی کند. مهمترین عامل خرید آثار هنری است و جوانان مستعد بسیاری هستند که خیلی خوب کار می کنند اما به دلیل نبود امنیت شغلی متاسفانه از این حرفه دور می شوند و یا به سمت خط نقاشی کشیده می شوند درحالی که خوشنویسی هنر ملی ماست و نقش مهمی درشناسایی هنر تجسمی مان به جهان دارد که اگر رسیدگی نشود لطمات غیر قابل جبرانی به بدنه هنر وارد می شود.
وی با اشاره به شواری سیاست گذاری دوسالانه مبنی بر نبود اصول زیباسازی در آثار شرکت کنندگان خاطرنشان کرد: خوشنویسی به تنهایی اگر به آن شان و مقام رسیده باشد نیاز به زیباسازی ندارد و شاید این زیباسازی به اصل کار لطمه هم بزند. معمولا خوشنویس خطاطی می کند و بعد هنرمند دیگری تذهیب انجام می دهد و این در واقع کار دو نفر است و در هنر تجسمی این مطلوب نیست. امسال اولین بار است که این اتفاق با نظر شورای سیاست گذاری رخ داده و باید دید چه بازخوردی دارد. به نظر می رسد با این حرکت شرایط برای همه مساوی شده و تنها خط مورد قضاوت قرار می گیرد. ضمن اینکه چشم داوران و بینندگان هم تنها خط را دیده و از مسیر اصلی منحرف نمی شود.
ملک زاده معتقد است خط نقاشی با نگاه امروز بیشتر نقاشی است تا خوشنویسی و می تواند به صورت جداگانه بینال داشته باشد.
وی ادامه داد: امروزه مخاطبین بسیاری هم دارد و هنرمندان بسیاری هم دراین زمینه فعالیت می کنند، به عنوان یک جریان می توان آن را دنبال کرد. نقاشی خط حداقل یک قرن است که فعالیت می کند، شاید قبلا به عنوان تفن با آن برخورد میشده است و هنرمندان بسیاری این کار را انجام داده اند اما نگاه جدی از مکتب سقاخانه ای به این هنر شروع شد و نگاه این بود که ما هم در هنرهای تجسمی می توانیم حرف خودمان را بزنیم که محلی و بومی باشد که مخاطبان زیادی را هم در سطح بین الملل به خود جلب کرد و با اتفاقی که درحراجی های بزرگ دنیا شایع شده و نگاه خوبی که به خوشنویسی و نقاشیخط صورت گرفته است می توان گفت این هنر نیز به تنهایی حرفی برای گفتن دارد و خیلی گسترده است و می تواند فعالیت داشته باشد. نگاه ها در این زمینه بسیار متفاوت است و ضرری به خوشنویسی نمی زند چرا که خوشنویسی سنت زنده ای است و باز هم ادامه دارد.
انتهای پیام/۳۲