به گزارش هنرآنلاین، نمایش " اما.. نه.. اگر.. شاید.. حالا.. باشه.. تو.. دیره.." با طراحی و کارگردانی شهرزاد گیلگپور که این روزها در تئاتر باران روی صحنه میرود همچون اثر پیشین این هنرمند "صد سال تنهایی به روایت آئورلیانو" با نگاهی به رمان معروف "صد سال تنهایی" گابریل گارسیا مارکز تولید شده است.
گیلکپور که در کارنامه هنریاش نویسندگی سریال "تسخیر خوشبختی" و طراحی و نویسندگی نمایش "قاصدک" نیز به چشم میخورد درباره علت انتخاب نام "اما.. نه.. اگر.. شاید.. حالا.. باشه.. تو.. دیره.." برای اثر جدیدش که شاید کمی عجیب به نظر برسد گفت: آدمهای قصه در این داستان دچار آشفتگی، سردرگمی و تردید هستند و مرتب در حال رفت و آمد در زندگی هم هستند و ثبات ندارند و از همین رو فکر کردیم که انتخاب این نام میتواند به انتقال مفهوم مورد نظر ما و همچنین این عدم ثبات و آشفتگی کمک کند.
وی همچنین در خصوص انتخاب مجدد رمان "صد سال تنهایی" برای اثر جدیدش نیز گفت: "صد سال تنهایی" یکی از تاثیرگذارترین رمانهاییست که مطالعه کردهام و این چندسال اخیر درگیرم کرده. معتقدم که تولید تئاتر باید بر مبنای دغدغههای گروه اجرایی باشد تا وقتی که ذهنم و روحم درگیر "صد سال تنهایی" باشد همچنان روی آن متمرکز خواهم بود و البته سهگانهای از "صد سال تنهایی" را بر روی صحنه نمایش خواهیم داشت یعنی کار بعدیمان هم که به امید خدا سال آینده خواهد بود اقتباس از همین رمان است.
یکی از ویژگیهای اجرایی نمایش "اما.. نه.. اگر.. شاید.. حالا.. باشه.. تو.. دیره.." پرهیز از کلام و تاکید بر حرکت مبتنی بر موسیقی است به گونهای که موسیقی نقش قوی و تاثیرگذاری در این نمایش دارد. گیلکپور درخصوص این مساله گفت: پرهیز از کلام در نمایش، بیشتر به علاقه شخصیام باز می گردد. من حرف زدن زیاد روی صحنه و اساسا در زندگی روزمره را نمیپسندم. تصور میکنم زمانه امروز به شکلی است که حرفها اصلا به فکرها و احساسها ربطی ندارند. حتی گاهی واژهها در حین ادا شدن با میمیکها و رفتارهای جسمانی کاملا متضاد با آنها همراهند پس چه بهتر که با حقیقت عریان مواجه شویم و حقیقت عریان چیزی است که فیلتر ندارد و به نظرم رفتار جسمانی و میمیک صورت، حقیقیتر و واقعیترند و فیلتر گذاشتن روی آنها مهارت بسیار زیادی میخواهد. درصد بسیار زیادی از واکنشها در بدن و صورت هم از ناخودآگاه سرچشمه میگیرد که عملا فیلترشدنی نیست. وی افزود: برای فرم اهمیت زیادی قائلم و مخاطب هم برایم مهم است اما به هر قیمتی حاضر نیستم او را راضی نگه دارم. دنبال ساده کردن نیستم تا مخاطب بدون هیچ تلاشی بفهمد جریان چیست و یا با احساسات دم دستی او بازی کنم تا ساعتی خوش باشد. از نظر من تئاتر تعامل وآسایش اندیشه است، اگر تماشاگری هنگام دیدن نمایش احساس کند که فکرش قلقلک داده شده و این او را آزار داده اصلا مخاطب عادی نیست! در نتیجه مخاطب برای من دو دسته است: دسته اول مخاطبی که هنگام دیدن نمایش فکر میکند و میداند که باید فکر کند پس عادی است و دسته دوم مخاطبی است که تا یک نمایش کمی او را از ساده بینی دور کند ناراحت میشود و نمیتواند بپذیرد پس غیرعادی است و باید فکری به حال خود بکند.
شهرزاد گیلکپور همچنین درباره استفاده و نقش کاربردی موسیقی راک در این نمایش گفت: موسیقی راک برای اعتراض پدید آمد. ما در این نمایش در یک بستر زمانی قدیمی، از درگیریهای ذهنی و روحی انسان امروز میگوییم و به حال و هوای او، به عدم ثبات روحی او، به مسببان این امر معترضیم و اشخاص نمایش هم به هم معترضند. دلیل انتخاب موسیقی راک نشان دادن این اعتراض بود.
کارگردان نمایش "اما.. نه.. اگر.. شاید.. حالا.. باشه.. تو.. دیره.." به استفاده از عنصر سایه در این اثر و کاربردش نیز اشاره کرد و گفت: سایه برای فضاسازی خیلی به کارمان میآمد. خاصیت سایه رمزآلود و وهمآلود بودن آن است و اتفاقاتی که پشت پرده رخ میدهد گاه مربوط به گذشته است و گاه مربوط به زمان حال است و گاه مربوط به چیزهایی است که دیده نمیشوند اما وجود دارند.. سایه تمام منظور ما را میرساند و مهمتر از همه فضاسازی میکرد.
وی همچنین درباره ایده اجرایی استفاده از چمدان نیز گفت: ایده چمدانها مربوط به سینا ییلاق بیگی است. او معتقد بود که اشخاص نمایش یا در حال رفتن برای همیشه هستند یا رفتند و دوباره بازگشتند یا رفتند و دیگر بازنگشتند. پس این روند تنها چیزی را که به خاطر میآورد ابزار سفر یعنی چمدان است. وگرنه ما در ابتدا یک سری قاب متحرک طراحی کرده بودیم و بر مبنای آنها میزانسن چیده بودیم که با توجه به ایده چمدانها، تمام چیدمانها و میزانسنها تغییر کرد.
گفتنی است: داستان نمایش "اما.. نه.. اگر.. شاید.. حالا.. باشه.. تو.. دیره.." روایتگر زندگی خانوادهای چهار نفره است که به قصد بهتر شدن شرایط زندگیشان مهاجرت میکنند اما در مکان جدید اتفاقات غیرمنتظرهای برایشان رخ میدهد.
عواملی که در اجرای نمایش "اما.. نه.. اگر.. شاید.. حالا.. باشه.. تو.. دیره.." همکاری دارند عبارتند از: طراح، نویسنده و کارگردان: شهرزاد گیلگپور، تهیه کننده: علی اصغر یوسفیان، بازیگران: مهشید کاظمی، محمد بهمن زاده، امید رضایی، عاطفه بختیاری، محمد وحیدی، ملیکا صفاری پور، مسعود عابدی، فاطمه عباسی، فرشته اعظمی و مریم هاشم پور. با هنرمندی: سپیده پروانه، مهتاب گیلگ پور و پردیس کریمی، طراح لباس: مهتاب گیلگپور، طراح گریم: آزاده شهبازی، مجریان گریم: ژیلا درگاهی، آنا امیری، مدیر صحنه: مهرداد فیضی، عکاس: افسانه حسینی نژاد، مبینا ستودهنیا، مشاور اطلاع رسانی و ارتباطات: مصطفی محمودی، امور ارتباطات رسانهای: نساء نیکو (طراحان هنر ایرانیان)، ارتباطات عمومی: ندا الماسیان طهرانی، ارتباطات و تبلیغات فضای مجازی: لاله محمودی.
نمایش "اما.. نه.. اگر.. شاید.. حالا.. باشه.. تو.. دیره" تا 28 اسفند ماه همه روزه ساعت 17 به مدت 70 دقیقه در تئاتر باران واقع در خیابان فلسطین، پایینتر از خیابان انقلاب، پلاک ۲۹۲/۱ به روی صحنه میرود و تلفن 09024527784 برای رزرو تلفنی و همچنین لینک tiwall.com/store/ama_na_shayad برای رزرو و خرید اینترنتی بلیتهای این نمایش در دسترس علاقمندان است.