سرویس مد و لباس هنرآنلاین: در مطالعات راهبردی متأثر از عملکرد انجمن‌ها، هیچ تهدیدی وجود ندارد و اتفاقاً استعداد فرصت هم در درون آن نهفته است. تنها نیاز به شخص کارآزموده‌ای است که تهدید را به فرصت تبدیل کند.
به واقع ما چند انجمن در کشور داریم که هدف‌گذاری آن‌ها بر اساس ساماندهی عرصه مد و لباس کشور باشد؟ بسیار اندک و انگشت‌شمار. این‌گونه است که جامعه ما در این عرصه تک‌صدا می‌شود. یعنی فقط حاکمیت مسئولیت پیدا می‌کند.
چند دانشکده هنر در کشور وجود دارد که به شکل تخصصی تنها در این زمینه فعالیت کند؟ چند استاد دانشگاه وجود دارد که به پدیده مد به صورت علمی نگاه کند و تولیدی داشته باشد که با فرهنگ ملی و دینی ما سازگار باشد و با عرضه آن‌ها به بازار تولیدکنندگان مثلاً پوشاک و پس از آن مصرف، چرخه اقتصادی بازار را به حرکت درآورد؟ خروجی‌ها و فارغ‌التحصیلان این دانشگاه‌ها چه‌کاره می‌شوند؟ چند دانشجوی فارغ‌التحصیل از این دانشکده‌ها به دنبال ثبت انجمن در این زمینه هستند تا هم از لحاظ نظری و تئوریک در این زمینه بحث کنند و هم به لحاظ عملی برآورد کنند که مثلاً در فلان خرده‌فرهنگ یا فلان قومیت کدام نوع از پوشش برای فلان قشر مناسب است.
حال آنکه وضعیت به‌گونه‌ای است که همه ما انتظار داریم که حاکمیت باید به موضوع مد و لباس ورود پیدا کند و انواع خاصی از لباس را تشویق و ترغیب کند. یعنی آنکه موضوع پوشش باید به نهادهای متولی خاصی مانند وزارت ارشاد و غیره وصل باشد.
از سویی دیگر صدا و سیما به عنوان رسانه ملی نیز تنها یک دستگاه مولد با هزار و یک عامل محدودکننده و الزام‌آور است که باید بتواند با وجود این فشارهای متعدد و متکثر خودش را نگه دارد و برای حفظ خود هم ناچار است در بسیاری موارد کوتاه بیاید. به همین خاطر است که وقتی تولیدات صدا و سیما را با دهه‌های قبل مقایسه می‌کنیم می‌بینیم که در این زمینه نتوانسته است خوراک مناسبی را برای ابعاد فرهنگی و هنری اقشار مختلف جامعه تأمین کند.
به هر روی باید یک بسیج ملی در کشور برای تشکیل و تشویق انجمن‌ها شکل بگیرد. باید به‌خصوص با پیشگامی دانشجویان دغدغه‌مند این حوزه، با استفاده از مدل‌های آموزش هرمی، تأسیس و گسترش این انجمن‌ها در فرهنگ عمومی ما جا بیفتد و ساخت، پرداخت و تقویت انجمن‌ها در کشور به یک فرهنگ تبدیل شود.
اگر ما بخواهیم در داخل کشور انقلابی در عرصه‌های مختلف راه بیندازیم، چاره‌ای جز این نداریم. هرگز نمی‌توان امید داشت که جریاناتی همچون مد و لباس با سیاست‌گذاری‌های حاکمیتی و از بالا به پایین حل شود؛ هرچند می‌دانیم که برای کارهای بزرگ، باید هزینه‌های بزرگ پرداخت و به ثمر رسیدن بحث مد ایرانی اسلامی هم بسیار زمان‌بر و هزینه‌بر است و هم از این اصل و قاعده مستثنا نیست.