سرویس تجسمی هنرآنلاین: بهرام دبیری، هنرمند نقاش در گفت‌وگو با هنرآنلاین درباره برنامه‌های سال گذشته خود گفت: سال گذشته مانند همیشه کار کردم و در چند نمایشگاه گروهی حضور داشتم. اما یکی از بهترین آنها که به نظرم از بهترین نمایشگاه‌های سال 96 بود در گالری ثالث با عنوان "از کجا به کجا" برگزار شد. این نمایشگاه ایده خوبی داشت و یک بخش خلوت و خصوصی از زندگی هنرمندان را بدون هیچ موضوع خاصی به نمایش گذاشته بود. نکته‌ای که به نظر من در چنین نمایشگاهی مهم بود این است که می‌توانید بضاعت هنرمند را بدون بزک و آرایشِ قاب و چیدمان و... تشخیص دهید.
دبیری ادامه داد: سال گذشته پس از اتفاق وحشتناکی که برای عباس کیارستمی رخ داد فضای تلخی میان جامعه فرهنگی و پزشکی به وجود آمد. به پیشنهاد من و با پذیرش بیمارستان آراد و پس از آن بیمارستان ایران مهر، برنامه‌ای با عنوان "تن آدمی" برگزار کردیم که در آن به بررسی شباهت‌های میان پزشکی و هنر پرداختیم. در هنر و پزشکی موضوع مورد جست و جو تن آدمیزاد است. نقاش و مجسمه‌ساز به شکلی به این موضوع نگاه می‌کنند و پزشک هم از راه درونی مانند جراحی به جست و جو در بدن آدمی می‌پردازد.
این هنرمند افزود: آثار لئوناردو داوینچی تا مینیاتورهای ایران و چین که ما به عنوان آثار هنری می‌شناسیم، می‌بینیم که بسیاری از آنها اسناد پزشکان قدیمی هستند و در آنها به بررسی بدن انسان و نشانه‌های بیماری پرداخته شده است. اما اگر از جنبه پزشکی خارج شویم، می‌بینیم که همه آنها یک اثر هنری هستند. در مجموع آثار زیادی در زمینه علوم، پزشکی، نجوم و... وجود دارد که فارغ از موضوع می‌توان آنها را به عنوان طراحی شناخت. در نتیجه این دو حرفه با وجود تفاوت‌هایی که دارند در بعضی نکات شبیه هستند و آن هم تن آدمی است.
دبیری ادامه داد: پزشکانی که در این برنامه حضور داشتند همان‌طور که انتظار می‌رفت درک درستی از موضوع داشتند و در موضوع بحث مشارکت کردند. بعضی از پزشکان ارتباط خوبی با شعر، موسیقی، ادبیات و... دارند و افرادی یک وجهی نیستند.
او درباره برنامه‌های خود در سال جدید گفت: در تعطیلات نوروز نمایشگاهی در موزه دیدی ایزدشهر مازندران برگزار شده که من هم با 12 اثر کلاژ در آن حضور دارم. این آثار در ادامه آن منطقی است که سالها است دنبال می‌کنم و ساختار معماری در مینیاتور ایرانی را مورد بررسی قرار داده‌ام. این آثار در ابعاد 90 در 45 با همان ساختار عمودی کتیبه‌ها و آثار کتابت شکل گرفته‌اند و در آنها علاوه بر شعر و یادداشت‌هایی با دست خط خودم، از هر دوره هنر ایران چیزی وجود دارد.
دبیری افزود: اگر عناصر آدم، حیوان، گل و... را از یک مینیاتور ایرانی که در آن ساختار معماری وجود دارد حذف کنید، به یک معماری شگفت‌انگیز می‌رسید که منطق کوبیسم دارد. ساختمان از همه طرف باز شده و بخش‌های مختلف مانند حیاط، بالکن، پشت بام و... همزمان قابل مشاهده است.
این هنرمند افزود: به نظر من یکی از بنیادهای بدی که در هنر گذاشته شد، پرسپکتیو نقطه‌ای بود که هیچ فایده‌ای ندارد و فقط چشم نقاش را به خیلی چیزها محدود می‌کند. پرسپکتیو نقطه‌ای از دوره رنسانس در ایتالیا شروع شد و در هنر مدرن به پایان رسید.
دبیری افزود: نقطه صفرِ دیدن در مینیاتور ایرانی، چشم نقاش است و این زاویه هر چه جلوتر می‌رود بازتر می‌شود، در حالی که در پرسپکتیو نقطه‌ای چشم هنرمند در پایه مثلث قرار دارد و محدودیتی برای دید او ایجاد می‌شود.