سرویس مد و لباس هنرآنلاین: به نظر میرسد لباس عروس و یک شب رویایی برای هر دختر ایرانی گره خورده به انیمیشنهایی است که در دهههای مختلف با رویای کاراکترهایی چون "سفید برفی" و "سیندرلا" همراه است. پیوندی که نه از نظر ساختاری و نه معنایی هیچ ارتباطی به گستره فکری و اجتماعی امروز ایران ندارد اما ظاهرا این بخش نیز مانند سایر قسمتها به دنبال تبلیغات رسانهها چنان پررنگ شده است که در بطن سنتهای ایرانی گنجانده شده و بیش از عروس و داماد خانوادهها بر آن اصرار دارند. جالب اینجاست که مساله عروسی و تجملاتی که از لباس عروس شروع میشود و تا حیطه گستردهتری نظیر ماشین و تالار و غذا کشیده میشود تبدیل به آبروی خانوادهها و الزام شده است به نحوی که در بسیاری از موارد عروس و داماد تا سالها بعد محکوم به پرداخت اقساط این آبروداری هستند!
البته صرفا نمیتوان مساله تجملاتی بودن لباس عروس را به امروز ایران نسبت داد، در گذشته نیز این لباس دارای ارزشی فراتر از سایرین بوده است به نحوی که قشر ثروتمند برای تزئین آن از دُر و طلا بهره میبردند. اما اگر به دنبال قیمتهای بازار و فضای حاکم بر خرید و اجاره لباس عروس هستید، پیشنهاد میکنم با این گزارش همراه شوید.
اجاره یک شب لباس عروس 1 میلیون و 700 هزار تومان
اجاره لباس عروسها از مبلغی بالغ بر یک میلیون و 300 هزار تومان آغاز میشود و تا مرز 2 میلیون تومان هم میرسد. این در حالی است که روی اجاره لباس مبلغی به عنوان خشکشویی نیز از سوی فروشنده لحاظ میشود. وزن لباسها سنگین و تا حدود زیادی دست و پا گیر هستند که البته به گفته فروشنده این از خصایص لباس عروس است. تور برخی از قسمتهای لباس به راحتی بدن را خراش میدهد به خصوص که با کمک زیپ و بندهای پشت لباس ظریب تنگی آن چندین برابر میشود و همین امر قطعا طی چند ساعت مراسم عروس را آزار میدهد.
300 هزارتومان تفاوت خرید با اجاره
جمهوری و کوچه برلن یکی از مهمترین محلهای خرید و اجاره لباس عروس است. فقط کافی است کمی سر بگردانید تا سفیدی و پف لباس عروسها را در پنجرههای مربوط به خانههای قدیمی این منطقه که امروزه مزون یا محل فروش لباس عروس هستند ببینید. گذشته از تضاد عجیبی که این سفیدی و تجمل با دیوارهای قدیمی و مستهلک این خیابانها دارند، بسیاری از مردم فکر میکنند مغازههایی که دور از دسترس هستند و در محلهای خاصتری قرار دارند و اصطلاحا پا خور آن کمتر است، قیمتهای مناسبتری ارائه میکنند که البته این نظر تا حدود زیادی درست است اما هرگز نمیتوان انتظار داشت چشمهای مشتاق یک عروس خانم از ویترینهای بزرگ و پر زرق و برق کنار خیابان به این راحتیها عبور کند و راهی مسیرهای دورتر شود.
تقریبا در تمام موارد فروشگاهها از نظر قیمت و تا حدودی مدل با یکدیگر همراه هستند و بین قیمت خرید و فروش تنها 300 هزار تومان تفاوت است. به قول یکی از فروشندگان اغلب افراد ترجیح میدهند لباس عروس را خریداری کنند زیرا این مبلغ ناچیز تفاوت وسوسه برانگیز است ضمن اینکه به گفته او برخی از عروس و دامادها پس از برگزاری مراسم خود به دلیل سختی نگهداری لباس آن را به مراکز خیریه هدیه میکنند البته برخی نیز لباس را به مزونها به عنوان تنپوش دوم و سوم میفروشند.
به گفته این فروشنده سود لباس عروس در اجاره تنپوش دوم به بعد است و در اجاره نخست صرفا پول خرید لباس دریافت میشود که البته این مساله کمی شکبرانگیز است.
لباس عروس هنگ کونگ یا ترکیهای؟
از فروشگاه نخست خیابان تا آخرین مغازه را هم که بگردی تنها مدلی که بیش از همه و تقریبا 90 درصد بازار را پر کرده است، مدل اصطلاحا دکلته با یک کت حریر است. تفاوت عمده لباسها صرفا در سنگدوزی و طرحهایی است که به کمک منجوق و سنگ ایجاد شده است و در کمتر مواردی مدلی که دارای آستین و یا یقه باشد دیده میشود.
وقتی از فروشنده یکی از فروشگاهها میپرسم که آیا جنس لباسها ترکیهای است؟ با تاکید عجیبی بر اینکه به هیچ عنوان اجناس ترکیهای نیست رو به رو میشوم. صاحب مغازه که مردی میانسال است برایم توضیح میدهد که کلیه لباسهای بازار چینی هستند و به صورت کاملا آماده و اتو شده توسط تجار وارد ایران میشوند و ادعاهای بسیاری از فروشگاهها درباره ترکیهای یا ایتالیایی بودن طرحها کاملا دروغین است.
او در پاسخ به شک من برای کیفیت یک لباس چینی میگوید: این اجناس از نوع درجه یک هستند و اغلب دارای عمر طولانی مدتی هستند. او با اعتراض به حرف من مبنی بر پیشینه نه چندان خوب تجار ایرانی در واردات کالای چینی میگوید: آخر کدام تولیدی ایرانی میتواند چنین لباسی را با این حد ظرافت و خرج کار که اساسا در ایران موجود نیست تولید کند.
لباسهای مربوط به فروشگاههای کنار خیابان که ویترینهای بزرگ و پر زرق و برق دارند اغلب فروشی است و چیزی برای اجاره ندارند البته اگر قصد عروس اجاره هم باشد برخوردها به نحوی است که عروس و داماد را برای خرید مصمم میکند؛ زیرا با یک میلیون امکان اجاره تنپوش اول نیست!
سرک کشیدن به فروشگاههای مختلف تفاوت چندانی در نوع قیمت و مدلها ندارد. از یک فروشنده درباره اینکه آیا مدلی با اجاره یک میلیون تومانی دارد، سوال میکنم. او اندکی مرا برانداز میکند و به آرامی میگوید: با یک میلیون امکان اجاره تنپوش اول نیست و باید به دنبال لباسی قدیمیتر با تنپوش دوم و سوم باشم!
اگر از تعجب من و همکارم بگذریم جالب اینجاست که حاضران در فروشگاه نیز با او هم عقیده هستند حتی یکی از عروس خانمهای جوان برایم توضیح میدهد که ترجیحا لباس را خریداری کنم زیرا به عنوان یک خاطره برای زندگیم به حساب میآید.
او در ادامه توصیههایش میگوید: ترجیحا بهتر است، عروس مدلی کاملا تک را از داخل ژورنال انتخاب کند و به این ترتیب یک لباس کاملا یکتا در شب عروسی به تن داشته باشد.
3 میلیون به بالا برای مدلهای ژورنالی
مدلهای ژورنالی ظاهرا جدیدترین نمونههایی هستند که در این اواخر توسط برندهای معروف خارجی و صد البته چهرههای مطرح و هنرمندان خارج از کشور استفاده شدهاند. یکی از فروشندهها مدلهای ژورنالیاش را جدیدترین نمونه فرانسه مینامد و به من قول میدهد که کاملا یک کپی حرفهای از طرح آن به من ارائه دهد اما در مورد قیمت مساله بستگی به من دارد.
مدلها را که ورق میزنم نمونههای متفاوتتری از آنچه در این گردش داخل بازار دیدهام، میبینم اما جالب اینجاست که نوع کار روی این نوع لباسها کمتر است. طرحها سادهتر و استفاده کمتری از سنگ و منجوق دارند اما جلوه بیشتری از نظر پارچه در آنها دیده میشود.
از فروشنده میپرسم که چرا با وجود خرج کار کمتر طرحها گرانتر هستند. او توضیح میدهد که امکان کپی طرح کار بسیار سخت است به نحوی که برای اجرای برخی از این طرحها، تولیدیها مجبور شدهاند نمونه را وارد کنند و سپس بشکافند.
قیمت لباسهای ژورنالی از 3 میلیون آغاز میشود و تقریبا تا دو برابر این مبلغ نیز میرسد. به گفته فروشنده نوع انتخاب طرح در کنار پارچهای که امکان تهیه آن میسر میشود روی قیمت کار تاثیرگذار است ضمن اینکه برای دوخت چنین طرحهایی حداقل 15 تا 20 روز زمان لازم است.
لباس عروسهای ایرانی نصف قیمت
چند مغازه آنطرفتر لباس عروس و نامزدی با قیمت یک میلیون و زیر این مبلغ برای اجاره ارائه میشود. بعد از دیدن این همه قیمت نجومی این ارقام متعجبم میکند. مسئول مزون توضیح میدهد که لباسها کاملا ایرانی است و در داخل تولید میشود ضمن اینکه اغلب طرحها نیز از طریق طراحان داخلی تولید شده است.
وقتی درباره پارچه سوال میکنم. فروشنده با ناراحتی توضیح میدهد که مجبور به واردات بخش عمده پارچه از ترکیه هستند اما قسمت بسیار کوچکی از تور مربوط به لباس عروس را از داخل تهیه میکنند که متاسفانه کیفیت چندانی ندارد و روی لباس به صورت خوش فرم نشان داده نمیشود.
چرخیدن در یک بازار شلوغ آن هم با حضور زوجینی که شادمانی شروع یک زندگی مشترک را با فشارهای شدید اقتصادی دنبال میکنند، نمیتوان گفت لذتبخش اما خالی از لطف نیست به خصوص که این همه تضاد و تعارض را یکجا بتوان دید.
انتهای پیام/
سمیه باقری